ΠΕΛΑΓΑ ΨΑΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΙΣ......

Ώσπου μια μέρα ανεβαίνει στη γέφυρα ο γαμπρός του Καπτάν-Κυριαζή ο Λοστρόμος του ο Αντώνης και του λέει. - Καπετάνιε να πάμε στο Nτακάρ να γαμήσει το πλήρωμα, γιατί σήμερα συμπληρώνουμε έντεκα μήνες στο πέλαγος. - ‘Eντεκα μήνες; Λάθος κάνεις. Ούτε επτά έχουμε. Ημερολόγιο δεν έγραφε ποτέ. Μόνο απόπλου και κατάπλου, τα υπόλοιπα φύλλα λευκά.< Το ημερολόγιο είναι για τους γραμματικούς, εγώ τάχω στο μυαλό μου>…έλεγε. Ο Λοστρόμος επέμενε… - Καπετάνιε έντεκα μήνες έχουμε σήμερα. Και να σου πω και τα άλλα. Ο μάγειρας ο Γιάννης παίρνει το καπάκι τις κατσαρόλας, το κρατάει για τιμόνι και κάνει βόλτες κάθε μέρα στην κουβέρτα και κορνάρει να μη μας πατήσει. Ο λαδάς ο Μιχάλης χθες το ξημέρωμα στην τραπεζαρία μας έλεγε πάλι για δυο νεκρές κοπέλες, που είδε, ότι έχουμε κάτω στο ψυγείο. Τρέμει ολόκληρος. Τις είδε λέει, με τα μάτια του. Δεν πάμε καλά. Εσύ λες ότι έχουμε επτά μήνες στο πέλαγος, κι έχουμε έντεκα. Το πλήρωμα πια δεν τρώει τίποτε. Γίνανε όλοι τριάντα κιλά, τρέφονται με κόκα-κόλα, τσιγάρο, και ουίσκι. Τα μαλλιά τους και τα γένια τους φτάσανε στα γόνατα. Μέχρι και το μαϊμούνι του Μήτσου την ψώνισε (είχε ένα πιθηκάκι ο Μήτσος, τον Τσότσο). Του άρπαξε τον αναπτήρα τον Ronson ανέβηκε στο άλμπουρο και τον πέταξε στη θάλασσα, απ’ το θυμό του. Τους έχει πιάσει όλους η “λαμαρίνα”. (Λαμαρίνα, είναι η αρρώστια των ναυτικών που παθαίνουν μετά από πολύμηνη παραμονή πάνω στο βαπόρι, στα Τροπικά πέλαγα. Παραισθήσεις, στομαχικές διαταραχές , ανορεξία, ίσως και πυρετός).

Ο Καπτάν-Κυριαζής τότε ξύπνησε από τον λήθαργο. Έντεκα μήνες πάνω στη γέφυρα κοίταζε μόνο τους χάρτες, τον μπούσουλα και το βαθύμετρο, καλάριζε και σαλπάριζε τις τράτες (δίχτυα). Έβγαινε στα ρέλια της γέφυρας, και από πάνω, με το μάτι, ζύγιζε τα ψάρια κάτω στην κουβέρτα. Έκανε μια γρήγορη εκτίμηση για την “πεσκάδα” (για την ψαριά) , και πάλι μπότζι την τράτα στο γιαλό. -Μόλα οκτώ…διέταζε από τα μεγάφωνα (οκτώ σημάδια,τετρακόσιες οργιές σύρματα) Οι ναύτες λασκάρανε τα φρένα στα βίντσια, κι’ έφευγαν τα σύρματα και η τράτα να βρουν πάλι τον πάτο του Ωκεανού. Καλάδες μέρα νύχτα.Δεν μίλαγε με κανέναν, δεν κοιμότανε ποτέ, δεν έτρωγε ποτέ. Ο ναύτης του ο Βαγγελάκης ανέβαινε στη γέφυρα και έπαιρνε το φαγητό του απείραχτο. - Καπετάνιε, πάλι το φαγητό σου θα το φάνε οι Μίχοι και οι Γλάροι. Δεν θα αντέξεις. - Την δουλειά σου εσύ, αν πεινάσω θα σου πω. Καμιά φορά ο Καπτάν-Κυριαζής φώναζε τον “Δεύτερο“ πάνω στη γέφυρα, να τον σκαντζάρει για μια ώρα, να ξεκουράσει τη μέση του απ’ το μπότζι, να κλείσει λίγο τα μάτια του. Μα, έτριζε καμιά “μπαστέκα” (τροχαλία), η χτυπούσε καμιά πόρτα κάτω στο ακομοδέσιο πεταγότανε από τον ύπνο του, και ρωτούσε. Τι έγινε ρε παιδιά, “νταγιαντίσαμε”; (σκάλωσε η τράτα στο βυθό )

Ο Ήλιος, η υγρασία, το χαμηλό βαρομετρικό, κάνουν τα κόκαλά σου να πονάνε. Το μυαλό δουλεύει αργά. Κάτι που συνέβη πριν δέκα λεπτά, νομίζεις ότι έγινε χθες η προχθές. Χάνεις το χρόνο. Όλες οι μέρες είναι ίδιες, βασανιστικά ίδιες.

Ζέστη, μούχλα, σκουριά, ιδρώτας, καυτά σίδερα, άπλυτα ρούχα, ή πλυμένα στο “εππάριο” με θάλασσα. Ντουμάνι απ’ το χασίσι, πλώρα στο μπαλαούρο. Οι ψαράδες του Ωκεανού στην άλλη τους ζωή δεν έχουν κόλαση. Κόλαση είναι η καυτή λαμαρίνα που πατάνε, το νερό ποπίνουν από τα “τέγκια” (τεπόζιτα) που μυρίζει μούργα και χλώριο, το φαγητό που δεν κατεβαίνει, από τη ζέστη, και το πετάνε στους γλάρους, το ουίσκι που τους καίει τα σωθικά, τα χάπια που παίρνουν κάθε μέρα για τη Μαλάρια (ελονοσία), οι πληγές “στο μυαλό” που δεν κλείνουν όσο κι αν τις πλένεις με θάλασσα. Είμαι πια εβδομήντα τρία, και τα βράδια ακόμα ονειρεύομαι, ότι είμαι τριάντα, και τραβάω Τράτα στους πάγκους του Ατλαντικού. Είναι μια κόλαση που σε τραβάει, δεν σ’ αφήνει σε ησυχία Ποτέ. Αν ξαναγινόμουν νέος, πάλι ψαράς ανεμοτρατάρης θα γινόμουν. Η Ψαροσύνη είναι γυναίκα. Σε ματώνει με τα νύχια της, σε πονάει, κι’ ύστερα σε ανεβάζει στα ουράνια από ηδονή. Δεν είναι επάγγελμα, είναι ερωμένη, είναι γκόμενα.

Τάκης Σιμσιρίκης

 * Ο Τ.Σιμσιρίκης είναι γνωστός Αλεξανδρουπολίτης επιχειρηματίας.

Πολλοί γνωρίζουν ότι έφαγε μεγάλο μέρος της ζωής του στη θάλασσα, στα "ψαράδικα".
Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι έχει το "χάρισμα" να αποδίδει με τον γραπτό του λόγο τις φωτογραφίες των αναμνήσεων και των εμπειριών του με μεγάλη ευαισθησία και εξαιρετικό λόγο.
Ιδιαίτερα για όσους έχουν ταξιδέψει ως ναυτικοί η ανάγνωση αυτών των κειμένων του έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Στο blog μου με την συγκατάθεσή του, θα δημοσιεύω περιοδικά δικά του αυτοτελή κείμενα και σας προτρέπω να τον διαβάζετε.

Σπιτάλας Β.