ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΟ BLOG - "Η ΧΑΡΥΒΔΗ" Της Κας Γκαιδατζή Θ.

                                                                             

Η ΧΑΡΥΒΔΗ

Είχα ακούσει  για τα νεύρα της, τα ξεσπάσματα, τη φονική της γλώσσα κι εν γένει το σκληρό της χαρακτήρα. Ωστόσο καθόλου δεν πτοήθηκα, προφανώς γιατί δεν την είχα γνωρίσει από κοντά!  Αυτή την απόσπαση στo σχολείο της την επεδίωκα με πάθος. 

Ήταν  που επιθυμούσα ευνοϊκότερες  συνθήκες δουλειάς! Επιζητούσα μετά μανίας  να φύγω από τις αίθουσες του Λυκείου αρρένων  όπου έκανα  το θηριοδαμαστή  σε 180 λέοντες. Δεκαετία του1980 ήταν. Οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες , ο φόρτος εργασίας μεγάλος για μια νεοδιόριστη φιλόλογο που μεγάλωνε και δίδυμα μωρά.

 Με το που παρουσιάστηκε αυτή η θέση στη γραμματεία του άλλου Λυκείου έκανα αίτηση να την πάρω με απόσπαση. Πόσες ώρες θα δούλευα ποσώς με ένοιαζε, αρκεί να ξέφευγα από τις δυσβάσταχτες συνθήκες  με τις στοίβες των εκθέσεων που διόρθωνα κάθε βδομάδα! Όταν ήρθε η θετική απάντηση, πανηγύρισα και κέρασα όλο το σύλλογο των συναδέλφων μη μπορώντας να πιστέψω πόσο εύκολα μου είχαν έρθει τα καλά νέα!  Είχα γλιτώσει από τη Σκύλλα, πώς να μην χαίρομαι!  Για τη Χάρυβδη τότε καμία σκέψη! Κάτι πειράγματα που μου πέταξαν παλιοί συνάδελφοι του τύπου « Άντε, σιδεροκέφαλη με τη Θελξιόπη» τα αγνόησα, δεν ήταν ώρα  να μου χαλάσουν την αισιοδοξία υπαινιγμοί από το στόμα του ενός και του άλλου!

Την ημέρα που παρουσιάστηκα για ανάληψη υπηρεσίας  η διευθύντρια με υποδέχτηκε με ακάνθινο «χαμόγελο» και μετά τα εισαγωγικά καλωσορίσματα με εγκατέστησε στο διπλανό γραφειάκι.  Το γραφειάκι της γραμματείας είχε μια εσωτερική πόρτα που οδηγούσε στο διευθυντικό γραφείο αλλά  και μια δική του πόρτα από την άλλη μεριά  προς το διάδρομο, για το προσωπικό, τους γονείς και τους μαθητές. Η κυρία Θελξιόπη με παρέπεμψε  στη συνάδελφο που θα μοιραζόμαστε τα καθήκοντα της γραμματείας. Μετά τις συστάσεις, εκείνη με  ενημέρωσε  για τα καθήκοντά μου και σύντομα μπήκα στη ρουτίνα. Διεπίστωσα πως από το γραφειάκι θα γινόμουν αυτήκοος  - ενίοτε και αυτόπτης -  μάρτυρας της συμπεριφοράς της διευθύντριας και της κίνησης στο δικό της γραφείο.

Μου πήρε κάτι εβδομάδες  να τη «διαβάσω». Τη σκληρότητα της συμπεριφοράς της την είδα από την αρχή, αλλά ασφαλώς  δεν είχε μόνον «κουσούρια». Καταρχάς  είχε εντυπωσιακή εμφάνιση . Επιβλητική η παρουσία της,  δεν περνούσε απαρατήρητη  με τίποτα. Παρά τα 60 της χρόνια, χάρη στο μακιγιάζ και το ντύσιμο  ήταν από τις γυναίκες  που τις κοιτάς και δεύτερη φορά  το δίχως άλλο. Στα νιάτα της πρέπει να ήταν εκπάγλου καλλονής! Πώς αυτή η οπτικά άριστη εικόνα συγκατοικούσε με ένα  άκαμπτο και σκληρό χαρακτήρα  ήταν ένας γρίφος!

Η γκαρνταρόμπα της  είχε άποψη και τύπο! Οι κελεμπίες  της πληθωρικές και με έντονα χρώματα! Τα αξεσουάρ της την  « υπογράμμιζαν». Σκουλαρίκια -πολυέλαιοι, φαρδιά κολιέ, φουλάρια αλά Σοφία Λόρεν. Απλό  και ατημέλητο ρούχο στο σχολείο  δεν την είδα να φοράει! Όταν, σπάνια, σηκωνόταν - ενοχλημένη φυσικά-  από το  διευθυντικό  θρόνο  για κάποιο φάκελο που δεν μπορούσαμε να βρούμε εμείς, κυριαρχούσε στο χώρο με το παράστημα  και τα «άμφιά της». Ιέρεια στο ναό της! Γεννημένη διευθύντρια! Ηγέτιδα!  Τελεία και παύλα!

 Σιγά-σιγά  έμαθα και κάποιες λεπτομέρειες  για την κυρία  που τώρα  είχα προϊσταμένη αρχή. Είχε κάνει  δυο γάμους, αλλά ήταν χήρα πλέον. Με τον πρώτο άνδρα της είχαν χωρίσει, ήταν γνωστός  φαρμακοποιός της πόλης μας! Ο δεύτερος σύζυγός της είχε σκοτωθεί στα 55 του σε τροχαίο πριν από καμιά δεκαετία. Αυτές οι πίκρες της ζωής ερμήνευσαν μέσα μου αρκετά το δύσκολο χαρακτήρα της  τότε. Η ζωή είχε σταθεί πολύ αυστηρή  μαζί της και την είχε σκληρύνει αντί να τη μαλακώσει, σκέφτηκα και τη συμπόνεσα. Παιδιά δεν είχε αποκτήσει  από επιλογή της δική της, έλεγαν τα κουτσομπολιά,  γιατί δεν ήθελε περισπασμούς στην καριέρα της. Εκτός από την επί χρόνια  διευθυντική της θέση στον εκπαιδευτικό χώρο  ακουγόταν ότι είχε καλές γνωριμίες με υψηλά ιστάμενους.

 Από τα τηλεφωνήματα που δεχόταν, διεπίστωσα  πως είχε μια αδελφή,  νεότερη  από την ίδια  και στην οποία μετά από λίγα λεπτά έκλεινε το τηλέφωνο με εκνευρισμό.

-          Καλημέρα, καλημέρα… Ναι καλά είμαι! Λέγε, Αλέκα!

-          …

-          Ε, τι θες να κάνω τέτοια ώρα… Πνίγομαι! Χίλια δυο μαζεύτηκαν κιόλας!

-          …

-           Ναι στο σχολείο είμαι… πού λες να είμαι, στις Μπαχάμες;

-          …

-Αν έχω δουλειά;  Όχι δεν έχω, ξαπλωμένη είμαι και  κάνω ηλιοθεραπεία …

                -…

-Μάλιστα, το ξέρεις, αλλά..  εκεί εσύ! Λέγε, γρήγορα, δεν έχουμε όλοι τα αραλίκια σου! Τι να μαγειρέψεις, είπες;  Τι προτιμώ;  Ώχου, πάλι τα ίδια!

- …

  -Παράτα με, ρε Αλέκα, αν έχεις το Θεό σου … μαγείρεψε ό, τι θες αλλά  κλείσεεεε!

Έκλεινε το τηλέφωνο κοπανώντας το και συνέχιζε μονολογώντας  με ανάρμοστο λεξιλόγιο , αφού δεν την άκουγε πια η  Αλέκα… !

Η Κυρία ήταν αυταρχική και η  γλώσσα της μαστίγιο . Αλίμονο σε όποιον δεν συντονιζόταν με το ρυθμό και τη διάθεσή της αμέσως. Από τον τρόπο που την καλημέριζαν  οι εκπαιδευτικοί  ως το δαρμένο ύφος που είχε ο επιστάτης όταν  απολογούνταν  για κάποιο θέμα όλα έδειχναν πόσο … γνωστός εν τη Ιουδαία ήταν ο Θεός!

Σπάνια έμενε κάποιος μπροστά της για παραπάνω από πέντε-δέκα  λεπτά! Αν προλάβαινε να αποχωρήσει σε τυπικό και πολιτισμένο κλίμα  ήταν τυχερός. Άλλως, αν η συνομιλία  έπαιρνε  παράταση,  ο…  τυχερός   απολάμβανε μια  παράσταση υστερίας!

Η γυναίκα αυτή δεν ενθάρρυνε ποτέ τη φιλική επικοινωνία σε χαλαρό κλίμα! Συνομιλούσε και συνεργαζόταν όσο χρειαζόταν για την τυπική διεκπεραίωση των  διοικητικών θεμάτων. Με άλλα λόγια, «την είχε δει»  στρατηγός κι οι πάντες στο σχολείο ήταν στρατιώτες σε ώρα μάχης  στην πρώτη γραμμή!

 Όποιος δεν ήταν σφιγμένος  και ετοιμοπόλεμος,  δεν είχε τσιτωμένα τα νεύρα του μην τυχόν του διαφύγει κάτι  από τις εντολές της,  δεν είχε ανεβάσει πίεση στο 18 και τους καρδιακούς του παλμούς  στους  120 ανά λεπτό, σίγουρα θα έκανε την  Κυρία να «τα πάρει στο κρανίο» και να ξεσπάσει! Τους χαλαρούς και μη σφιγμένους τους αναγνώριζε  αμέσως η στρατηγός και τους το ξεκαθάριζε πάραυτα!

-Άντε χάσου από μπροστά μου, άχρηστε και ανάξιε! Δεν ξέρεις τι σου γίνεται! Είσαι ένας τεράστιος χασομέρης!

«Τεράστιο μηδενικό» είχε αποκαλέσει τον δαχειριστή του κυλικείου κάποια μέρα, όταν άργησε τον  καφέ  της  , αλλά δεν τόλμησε να το ξαναρισκάρει, γιατί ο τύπος ήταν της ίδιας στόφας με αυτήν και έδειξε να μην σηκώνει  πολλά- πολλά!  Χμμ, σκέφτηκα τότε, βρήκε επιτέλους το μπάρμπα του ο θηλυκός μας «νταής».

 Τα οργισμένα και προσβλητικά λόγια  εκσφενδονίζονταν σαν πέτρες, στιλέτα, ρουκέτες προς στο λεκτικό  θύμα της Κυρίας  και το έστελναν  για … υπογλώσσιο ή ψυχοθεραπεία! Κάποια  φορά άρπαξε ένα γυάλινο διακοσμητικό από μπροστά της και λίγο έλειψε να το εκσφενδονίσει στην  έντρομη σταντ-μπάι καθαρίστρια! Αυτή  δεν ήταν πλασμένη για αντιρρήσεις κι έτσι λουζόταν συχνά τα ξεσπάσματα και τις καταιγίδες της διευθύντριας!

Κάποιος εύθραυστος  εκπαιδευτικός που πιάστηκε μαζί της σε λογομαχία έπαθε νευρικό κλονισμό και κατέληξε στον  ψυχίατρο ο φουκαράς!  Δεν ξαναφάνηκε  στο σχολείο, έμεινε μακριά με αναρρωτικές άδειες και την επόμενη χρονιά τοποθετήθηκε  σε άλλο σχολείο. Η Κυρία είχε πλάτες στα διοικητικά κλιμάκια και συζητιόταν ότι κάπως έτσι εξασφάλιζε την ανανέωση  της διευθυντικής της θέσης εκείνα τα χρόνια! Φρόντισε λοιπόν να απομακρύνει τον ενοχλητικό αντιδραστικό σε απόσταση ασφαλείας και για τους δύο…  Τι να κάνει κι αυτός, δέχτηκε τη νέα θέση για το καλό του!  Ήταν η σύγκρουση του αβγού  με την πέτρα …

Ήταν γελοίο να βλέπει κανείς εκπαιδευτικούς που  έκαναν τους αυστηρούς  στους μαθητές να  εξευτελίζονται από αυτήν ως  νεοσύλλεκτοι στο στρατό. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και το μικρό τα …μικρότερα! Ο εκφοβισμός αλυσίδα, σερί κορδόνι!  Η ιστορία του ανθρωπίνου είδους σε μικρή κλίμακα.

Αλλά την ίδια στιγμή  ήταν η απομυθοποίηση της αντρικής ισχύος  έναντι της θηλυκής αδυναμίας!  Η αναβίωση της μητριαρχικής μινωικής κοινωνίας  στις αρχές του 20^ου αιώνα! Η γυναίκα αφεντικό των ανδρών και εκτός οικογενείας, σε χώρο εργασίας!

Η εικόνα για την Κυρία δεν θα ήταν  επαρκής  αν παρέλειπα την ιδιότυπη  συνεργασία της με το δεξί της χέρι, τον υποδιευθυντή του Λυκείου. Δίμετρος  νταής δεν ήταν, ίσα-ίσα στην κατηγορία των κοντοπίθαρων  άνετα τον κατέτασσες,  αλλά στον εγκέφαλο αποδεδειγμένα είχε διπλά κυβικά!  Ήταν πανέξυπνος,  ευφυέστατος, εργατικότατος και πολλά άλλα στον υπερθετικό βαθμό! . Επιπλέον ήταν διπλωμάτης σαν  τους Φαναριώτες  με το Σουλτάνο! Η γραφειοκρατία του σχολείου γύριζε χάρη σ’ αυτόν, αλλά εργαζόταν διακριτικά κι αθόρυβα. Είχε τον τρόπο  να σιωπά και να αφήνει την Κυρία να νομίζει ότι οι επιτυχίες ήταν δικές της. Χωρίς αυτόν να ρίχνει  νερό στο μύλο της, η σιδηρά Κυρία του Λυκείου μάλλον θα  ήταν απλώς καθηγήτρια ή θα έπρεπε να διαλέξει  καριέρα  μοντέλου!  Ήταν απαιτητικά τα καθήκοντα tης διοίκησης ενός Λυκείου.  Κι αν  πίσω από κάθε επιτυχημένο άντρα κρύβεται  μια σπουδαία  γυναίκα , στην περίπτωση της Κυρίας  μια  γυναίκα πρωταγωνιστούσε στη σκηνή  χάρη σε έναν άντρα που στήριζε το ρόλο  της  αθόρυβα στο παρασκήνιο .

Τις περισσότερες ώρες ο καταπιεσμένος υποδιευθυντής  μας διεκπεραίωνε σιωπηλά  τις υποθέσεις του σχολείου. Είχε μάθει πως η φυσιολογική και αυθόρμητη έκφραση στο συγκεκριμένο γραφείο είχαν  υψηλό τίμημα. Είχε εκπαιδευτεί στην τέχνη της αναίμακτης εκτόνωσης των αδιέξοδων καταστάσεων με όσο λιγότερο…  φωνητική  παραγωγή  γινόταν. Τον λυπόμουν πολύ τέτοιες ώρες…   Πόση καταπίεση και αίσθημα αδικίας εισέπραττε σιωπηλά  !

Όταν πήγαινε στην τάξη για μάθημα επιτέλους ανέπνεε κι εκφραζόταν ελεύθερα  ο   μουγγός  Φαναριώτης  μας! Περνούσε από το γραφειάκι μας των γραμματέων  και αφού έκλεινε αθόρυβα την πόρτα της διευθύντριας πίσω του, χαμογελούσε θριαμβευτικά και  ψιθύριζ ε:  πάω για μάθημα, πάω να χαρώ λίγο!  Ήταν φανερό πως απολάμβανε πραγματικά την επικοινωνία που είχε με τους μαθητές του. Κι αυτοί  ωστόσο τον θεωρούσαν φοβερό δάσκαλο! Ήταν γενικά πολύ δημοφιλής! Αντίθετα, η  κυρία  ενέπνεε φόβο, θυμό  και μελαγχολία  στο μαθητόκοσμο  με τα ξεσπάσματα και  τις ψυχρές πρακτικές της, όπως ακριβώς στους συνεργάτες και τους υφισταμένους της!

Το τρομερό  χιούμορ του κυρίου Ηλία έκανε τη βαριά και ασφυκτική ατμόσφαιρα στο γραφειάκι μας  να ελαφραίνει λίγο. Πότε και πώς;  Με τις αιφνιδιαστικές εισβολές που έκανε  στα λίγα λεπτά που η… Σουλτάνα σηκωνόταν από το θρόνο για να πάει στο …μέρος! Οι φυσικές ανάγκες δεν ξεχωρίζουν λαό και εξουσία κι έτσι ήταν αναγκαία τουλάχιστον άπαξ ημερησίως η επίσκεψη της Θάτσερ μας στο… ανακουφιστήριο του προσωπικού! Τότε ο  υποδιευθυντής   άνοιγε την πόρτα  και με σκανδαλιάρικο, παιδικό αλλά και αγωνιώδες ύφος άρχιζε…

-Κορίτσια, έχω καινούργια ανέκδοτα! Ανοίξτε τα αυτιά σας να προλάβουμε!

-Μπαίνει μια ξανθιά σε ένα σουβλατζίδικο:

- Μία πίτα, σας παρακαλώ, λέει στο  σουβλατζή.

- Με καλαμάκι; ρωτάει αυτός.

- A, θα τρελαθώ, μη μου πείτε ότι βγήκε και σε χυμό;»

 Γέλιο εμείς, αλλά ο Φαναριώτης -υποχείριο  της Σουλτάνας μάς απόπαιρνε!

-Σκάστε, καλέ, να προλάβουμε και τ’ άλλα! Μετά  γελάστε, με την ησυχία σας!

-Τρεις γυναίκες, μια μελαχρινή, μια κοκκινομάλλα και μια ξανθιά πεθαίνουν και πάνε στον Άγιο Πέτρο. Τους λέει ο Άγιος: «Θα σας πω 10 ανέκδοτα. Για να περάσετε τις πύλες του παραδείσου θα πρέπει να μη γελάσετε σε κανένα από τα ανέκδοτα. Αν γελάσετε, θα πάτε στην κόλαση.»

 Πάει η μελαχρινή, κρατιέται στο πρώτο αλλά στο δεύτερο ανέκδοτο γελάει και τη στέλνει ο Πέτρος πακέτο στην κόλαση.

Πάει δεύτερη η κοκκινομάλλα, κρατιέται λίγο παραπάνω αλλά μετά από λίγο γελάει και τη στέλνει ο άγιος στην κόλαση. Έρχεται η σειρά της ξανθιάς.

Ξεκινάει ο Άγιος Πέτρος τα ανέκδοτα. Η ξανθιά ατάραχη… Είχε φτάσει στο 9ο ανέκδοτο ο Άγιος Πέτρος και η ξανθιά δεν είχε γελάσει, οπότε της λέει: «Μπράβο, ένα ακόμα και θα πας στον παράδεισο.»

Ξαφνικά όμως η ξανθιά αρχίζει να γελάει λέγοντας: «Χα χα χα, τώρα κατάλαβα το πρώτο!»

Δεύτερο ξέσπασμα γέλιου από μας, αλλά δεύτερο απαγορευτικό από τον αγχωμένο  μας διασκεδαστή!

-Έλα, έλα, να προλάβω να  σας πω και το τελευταίο, πριν γυρίσει η Θελξιόπη!

-«Γιατί οι Πόντιοι σκάβουν… , ρε κορίτσια, έρχεται κιόλας… να πάρει!

 Κι έκλεινε βιαστικά την πόρτα για να επιστρέψει στη θέση του.

 Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η Θελξιόπη, δεν έπαιρνε χαμπάρι αυτές τις αταξίες  των ποντικών την ώρα που έλειπε η αφεντιά της η γάτα! Οι ολιγόλεπτοι συνωμότες- στασιαστές τραβούσαν  κανονικά το κουπί σφυρίζοντας αθώα  όταν ο καπετάνιος επέστρεφε στο τιμόνι.

Ωστόσο, θα την αδικούσα αν δεν περιέγραφα  κάποιες πινελιές φωτεινές, που επιβεβαίωναν μέσα μου ότι δεν είχε δεχτεί αρκετή τρυφερότητα κι αγάπη στη ζωή της ή ίσως είχε βιώσει κάτι εξαιρετικά σκληρό  και γι’ αυτό ίσως να παρουσίαζε αυτό το έλλειμμα στη συμπεριφορά της…  Όταν, σπάνια, κάποιος γονιός  ή κάποιος συνάδελφος έφερνε μαζί του το παιδάκι του στο γραφείο της, την έβλεπες να γλυκαίνει ξαφνικά. Έπαιρνε ένα άλλο ύφος, μαλακωμένο, όταν ρωτούσε «πώς σε λένε, χρυσό μου;». Αυτό δεν μπορούσε να περάσει  απαρατήρητο από μένα που είχα μικρά παιδιά! Κάποια μέρα έδωσα τη συγκατάθεσή μου στο σύζυγό μου να τα φέρει από το σχολείο μετά τον παιδικό σταθμό, αλλά κρατώντας από ένα λουλουδάκι κομμένο από τις γλάστρες του μπαλκονιού μας. Δασκαλεμένα και καθοδηγούμενα τα τετράχρονα δίδυμά μου  της τα πρόσφεραν μαζί με ένα φιλάκι! Είχα γίνει κατακόκκινη από ταραχή και αγωνία για την εξέλιξη του εγχειρήματος και  - ω του θαύματος- είδα το πρόσωπό της να γλυκαίνει! Πήρε μια έκφραση που δεν είχα ξαναδεί στη φυσιογνωμία της τόσον καιρό! Σαν να  ξαναβρήκε τα  μητρικά χαρακτηριστικά της γυναίκας  και σε τίποτα δε θύμιζε εκείνη την ώρα γυναίκα-αράχνη! Αντιλήφθηκα πως  είχε «κερκόπορτες» τρυφερότητας η σιδηρά μας κυρία!

Ωστόσο, αυτή η «ένεση» αγάπης και ψυχικού «μαλακτικού»  δεν στάθηκε αρκετή να με γλιτώσει από το μοιραίο! Κάποια στιγμή ήρθε η σειρά μου κι η ώρα μου! Μετά τα Χριστούγεννα συνειδητοποίησα ότι  η λεκτική… μου χειροτονία από την Πάππισα  Θελξιόπη  ήταν θέμα χρόνου.  Για τρεις- τέσσερις μήνες φυλαγόμασταν η μια από την άλλη, προφανώς χάρη  στη γυναικεία μας διαίσθηση ! Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη!

Μια μέρα όμως…  μεσημέρι ήταν,  οι σάλπιγγες του πολέμου ήχησαν!  Η υπογλυκαιμία και η κόπωση της μέρας είχαν διαβρώσει  τα προσχήματα  και τον καθωσπρεπισμό μας   

- Κυρία Κατσανεβάκη, φέρτε μου αμέσως το ντοσιέ απουσιών του Γ2, ήχησε τραχιά η φωνή της!

Στο γραφείο της βρισκόταν και διαμαρτυρόταν  ο πατέρας κάποιου μαθητή του Γ2. Ο κύριος αυτός είχε έρθει με το έτσι θέλω στο γραφείο της,εκτός προγραμματισμένου ωραρίου,  πράγμα που την είχε εκνευρίσει πολύ!

-Μάλιστα, αμέσως,  απάντησα πρόθυμα!

Τέτοιες στιγμές δεν είναι που συμβαίνουν τα χειρότερα;  Άφαντο το ντοσιέ! Ναι, το συγκεκριμένο! Όλα τα υπόλοιπα , τα αζήτητα, εκεί! Του Γ2 αόρατο! Λες και το είχε εξαφανίσει  κάποιος για τη διαφήμιση του  Άζαξ!

-Ακόμα; Στον τοίχο μίλησα; Κάνε γρήγορα, κοπέλα μου! Και…

 εισέβαλε οργισμένη στο γραφειάκι!

 Οι ασκοί του Αιόλου είχαν ανοίξει! Μετά μας πήρε και μας … σήκωσε! Ο αέρας , οι άνεμοι,  ο τυφώνας της υπογλυκαιμίας!  Δεν ήξερα αν συμβαίνουν αυτά στην πραγματικότητα ή αν τα έβλεπα σε όνειρο! Αν τα άκουγα πραγματικά ή τα φανταζόμουν από την ταραχή μου! Η κυρία ξέσπασε με απερίγραπτο θυμό και σκληρά λόγια!

- Βρε, άι στο …  που σας στέλνουν στα γραφεία και νομίζουν ότι κάνετε και γραμματειακή υποστήριξη! Που δεν ξέρετε πού πάνε τα τέσσερα και σας μαθαίνουμ΄ εμείς το πρωτόκολλο και το αρχείο!  Ένα φάκελο δεν μπορείτε να κολλήστε και που… τούτο και που τα΄άλλο , να πάτε να χαθείτε…τεμπελοκαρέκλες  όλες σας!

Προσπάθησα  ν΄ανοίξω το στόμα μου κι εγώ, αλλά δεν πρόλαβα! Ευτυχώς, όμως!

 Γιατί, αν κατάφερνα να αρθρώσω την πρώτη λέξη, χιονοστιβάδα θα γίνονταν όλες οι … κακές λεξούλες που συσσωρεύτηκαν στο κρανίο μου και το περιστατικό  θα κατέληγε πρωτοσέλιδο!

«Καθηγήτρια και Διευθύντρια  στο τάδε σχολείο  ήρθαν στα χέρια και αντάλλαξαν ακατονόμαστες εκφράσεις!» θα διαβάζαμε πιθανότατα στο Έθνος!

«Ιδού το επίπεδον της εν Ελλάδι Παιδείας . Απαράδεκτον!» θα έγραφε ίσως η Εστία!

« Μαλλιοτραβήχτηκαν καθηγήτρια και διευθύντρια! Της έβγαλε τρεις τούφες μαλλιά η γραμματέας, αποκάλυψε η καθαρίστρια του σχολείου» θα έγραφε η πιο λαϊκή εφημερίδα!

Αντί για φωνή βγήκε από το στόμα μου ένα άθλιο νιαούρισμα  γάτας  όταν φέρνει τα γατάκια της στον κόσμο!

Ευτυχώς άνοιξε η άλλη πόρτα ξαφνικά και εισέβαλε ο κύριος Κατσουρίδης, ο υπεύθυνος καθηγητής του Γ2 με το ντοσιέ ανά χείρας! Το είχε πάρει να ελέγξει τις απουσίες χωρίς να με ενημερώσει,  την ώρα που έβγαζα φωτοτυπίες με γυρισμένη πλάτη!

Κατάλαβε η Κυρία ότι είχε κάνει  γκάφα, αλλά  ήδη το  «γάλα» είχε  χυθεί όλο! Τα αρνητικά συναισθήματα με  κυριάρχησαν  εκείνη την ώρα, τόσο που έκλεισα την πόρτα και ξέσπασα σε αθόρυβο κλάμα. Εκείνη τη μέρα έλειπε η καλή μου συνάδελφος με άδεια και το βάρος είχε πέσει όλο επάνω μου. Οι συγκυρίες για το κακό καμιά φορά αργούν αλλά δεν …λησμονούν, απλώς παραφυλάνε!

 Ποτέ πια δεν μπόρεσα να  ξαναδώ την Κυρία με συμπάθεια μετά από αυτό. Μου ήταν αδύνατον να τη συγχωρήσω, καθώς αυτή  άφησε το γεγονός να πέσει στο κενό και να ξεχαστεί. Ευθέως ποτέ δεν μου ζήτησε συγγνώμη, κι εγώ όμως τότε δεν μπόρεσα να ξεπεράσω  το απόλυτο της νιότης  μου και να συμβιβαστώ  με το ατυχές συμβάν!  Όσα  άκουγα κι  έβλεπα  είχαν διαμορφώσει μια αρνητική κατάσταση μέσα μου…  Το παραλήρημα που  χάρισε σε μένα προσωπικά διεμόρφωσε την τελική μου απόφαση!  Την επόμενη χρονιά δεν θα επεδίωκα  την ανανέωση της απόσπασής μου στο ίδιο πόστο...

Καλώς ή κακώς δεν έδωσα τότε την ευκαιρία στον εαυτό μου να κατανοήσει καλύτερα και να ερμηνεύσει αυτόν το δύσκολο και δυσάρεστο άνθρωπο της εξουσίας. Στα 28 σου όμως είσαι τόσο αδιαπραγμάτευτος στο δίκιο σου και  άτεγκτος στις απόψεις σου όσο και … η εξηντάχρονη διεθύντριά σου! Πρώτα η υπερηφάνεια και μετά η συγκατάβαση! Είκοσι χρόνια μετά αντιλήφθηκα πως αυτό που  έκανε αποκρουστική την κυρία στα μάτια μου ίσως το κουβαλούσα κι εγώ μέσα μου… Μισούμε στους άλλους  τα  αρνητικά τους στοιχεία ακριβώς γιατί είναι κομμάτια του δικού μας χαρακτήρα,  διάβασα  κάπου και  βρήκα αρκετά πιθανή αυτή την εκδοχή.

Είκοσι χρόνια από τότε,  κοντά στα πενήντα πια εγώ και  η διευθύντρια στα ογδόντα, βρεθήκαμε στον  ίδιο θάλαμο του  νοσοκομείου  ως συνοδοί, εκείνη της Αλέκας, της  αδερφής της, κι εγώ της μητέρας μου. Την αναγνώρισα αμέσως ενώ εκείνη δυσκολεύτηκε, καθώς ήμουν πια αρκετά διαφορετική από την κομψή εικόνα  της νιότης μου.  Μπορώ να πω πως, παρά το προχωρημένο της ηλικίας της δεν είχε αλλοιωθεί πολύ εξωτερικά, είχε ακόμα τα όμορφα και ηγετικά της χαρακτηριστικά. Η συμπεριφορά της όμως είχε καινούργια στοιχεία, προς μεγάλη μου έκπληξη!

Εμφανώς  ήταν πιο προσιτή και ανθρώπινη. Η αδελφή της υπέφερε από ανεξέλεγκτο  σακχαρώδη διαβήτη και επίκειτο ο ακρωτηριασμός του ποδιού της. Η κυρία τη φρόντιζε με πονοψυχία και επιτέλους είδα στο χαρακτήρα της και λίγη … στοργή. Χρόνια πια μακριά πια από τις νευρώσεις της εξουσίας είχε χαλαρώσει και εκδήλωνε  καταπνιγμένες πλευρές  του εσώτερου κόσμου της.

Χωρίσαμε σύντομα λόγω του χειρουργείου της αδελφής της , ωστόσο στο  λίγο χρόνο  που συνυπήρξαμε στο θάλαμο  είδα αυτά  που ήταν ανάγκη να δω. Τελικά τα πάντα ρει και οι άνθρωποι αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου και των εμπειριών. Τίποτε δε μένει ίδιο κι αμετάβλητο…

............................................

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ Κας Γαιδατζή

• Γεννήθηκα Στην Ορεστιάδα του Έβρου στις 23 Απριλ 1960. Φιλόλογος (στη σύνταξη από το 2012) με ειδίκευση στη Θεωρητική Γλωσσολογία (Πτυχίο Φιλοσοφικής ΑΠΘ,1983, Μεταπτυχ Master of Arts Πανεπιστήμιο Leeds Αγγλίας 1985). Υπηρέτησα ως εκπαιδευτικός επί 27 χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Από αυτά τα 13 υπηρέτησα με απόσπαση στο ΔΠΘ, στο Πανεπιστήμιο του Cambridge,Ελληνικό Σχολείο Cambridge kai Leeds, στο Ζάππειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης, το Σχολείο Δεύτερης ευκαιρίας, Το Εσπερινό Λύκειο Αλεξανδρούπολης. Είμαι παντρεμένη με το Σύμβουλο Φιλολόγων Θανάση Κόκορη και αποκτήσαμε 6 παιδιά (το κάναμε ... κοτέτσι δηλαδή, αχαχαχα!). Από το 2012 σταμάτησα να ταλαιπωρώ το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, είμαι υπό επίβλεψη στην κουζίνα φτιάχνοντας πιτούλες και φροντίζοντας σκύλους, γάτες, κουνέλια και ένα καναρίνι. Τα παιδιά και ο άντρας μου... με αποφεύγουν συστηματικά για το ... καλό τους! Επίσης προσπαθώ να βελτιώσω τα Τουρκικά μου, το ακκορντεόν, τις συγγραφικές μου επίδόσεις καθώς περιμένω στο σταθμό το τρένο για τη χώρα του ...;