Πέντε κόμματα μια θεωρία!

Στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο υπάρχουν πολλές πρωτοτυπίες, πολλές απ' τις οποίες έχουν επισημανθεί, αλλά μία έχει περάσει έως τώρα απαρατήρητη: Πέντε κόμματα, εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες και για διαφορετικές μεταξύ τους σκοπιμότητες, χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο ανάλυσης των πραγμάτων και καταλήγουν σε κοινό συμπέρασμα που ελάχιστα διαφέρει από τη διαχρονική θεωρία του ΚΚΕ "τι μπρόκολα, τι λάχανα" ή το σύγχρονό του "πέντε κόμματα, δύο πολιτικές".
Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, αυτή τη θεωρία χρησιμοποιούν πλέον, πέραν του ΚΚΕ, η ΛΑΕ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και η Ν.Δ. Συγκεκριμένα ΚΚΕ και ΛΑΕ υποστηρίζουν ότι είτε κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είτε η Ν.Δ. είναι ένα και το αυτό, αφού και οι δύο θα εφαρμόσουν το Μνημόνιο, άρα "καταψηφίστε τους και προτιμήστε μας". ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι δέχονται τη θεωρία σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. θα εφαρμόσουν το Μνημόνιο, ώστε να υποστηρίξουν ότι μπορούν να συνεργαστούν και με τα δύο μεγάλα κόμματα σε μια "οικουμενική κυβέρνηση" ή κυβέρνηση "εθνικής ενότητας".
Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ, που επί δεκαετίες είναι αταλάντευτο στη θέση του και προφανώς δεν θα έχει καμία διάθεση να προβληματιστεί τώρα, τα άλλα κόμματα, ιδιαίτερα οι πολίτες που τα ακολουθούν, είναι δυνατόν να ασπάζονται τη θεωρία του άσπρου - μαύρου; Να ασπάζονται τη θεωρία ότι υπό δεδομένες συνθήκες, έστω και δυσμενείς, οι ασκούμενες πολιτικές δεν μπορεί να διαφέρουν; Ότι όλα είναι "μονόδρομος" και, σε τελευταία ανάλυση, βρισκόμαστε στο τέλος της Ιστορίας;
Για να μην πάμε πολύ πίσω στο παρελθόν ή λιγότερο πίσω, τότε π.χ. που το ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζε "ανιαρές" τις συμμαχίες που προτείνει σήμερα, ας πάρουμε το τελευταίο μάλλον παράδειγμα, ανάλογο του σημερινού. Με την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ και τα σύμφωνα σταθερότητας που εφαρμόστηκαν στην Ευρώπη, πολλοί στην Ελλάδα υποστήριζαν ότι δεν έχει καμία σημασία αν κυβέρνηση είναι το ΠΑΣΟΚ ή η Ν.Δ. και πως η Αριστερά πρέπει να μείνει έξω από το κυβερνητικό παιχνίδι. Τις τότε συζητήσεις απέδωσε μονολεκτικά ο Κ. Σημίτης εισάγοντας τον "μονόδρομο" στην ελληνική πολιτική ορολογία.
Παρά ταύτα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ουδέποτε συνεργάστηκαν. Κυβέρνησαν εναλλάξ, πέτυχαν διαφορετικά αποτελέσματα και κράτησαν την Αριστερά στο περιθώριο. Βεβαίως, οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είχαν συγκλίνουσες πορείες, που, γενικότερα, αντανακλούσαν την πολιτική υποχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη.
Σήμερα ο πολιτικός που εισήγαγε τον "μονόδρομο", αλλά απέφυγε να συνεργαστεί "με τη Δεξιά", προτρέπει τις πολιτικές δυνάμεις ("Καθημερινή" Κυριακής) απευθυνόμενος προφανώς προς τις φίλιες δυνάμεις μετά τις εκλογές να σχηματίσουν μια "κανονική κυβέρνηση" και να αποφύγουν της ευκαιριακές, όπως η οικουμενική ή η εθνικής ενότητας που δεν διαρκούν περισσότερο από μερικούς μήνες. Ό,τι δηλαδή και ο Τσίπρας!.
Η ειρωνεία είναι ότι τα πνευματικά του τέκνα, που βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τα τηλεπαράθυρα, δυσκολεύονται να ξεφύγουν από τις σειρήνες της Ν.Δ. και γενικότερα της συντηρητικής παράταξης.
Η παραπάνω μικρή αναδρομή απευθύνεται στους "κεντρώους", αλλά, πρωτίστως, στους αριστερούς. Από τη σκοπιά της επανάστασης οι διαφορές τις οποίες αντιλαμβάνονταν και υπερασπίζονταν άλλοτε κεντρώοι και δεξιοί μπορεί να μην έχουν καμία σημασία, αλλά από την πλευρά της Αριστεράς το να μην μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις, το να στηριχθεί ο αγροτικός κόσμος να μην λυμαίνονται το ΕΣΠΑ μερικές δεκάδες επιχειρηματίες και τραπεζίτες, το να μην χάσει ο κόσμος το σπίτι του, το να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις, να υπάρξει φορολογική και κοινωνική δικαιοσύνη έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Εκτός αν μπορεί να τα επιτύχει ο Μεϊμαράκης.
avgi.gr