Τα κανάλια να πληρώσουν τέλη συχνοτήτων - Τέσσερις αποφάσεις του ΣτΕ έρχονται να επικυρώσουν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης

Όταν η κυβέρνηση, τον περασμένο Απρίλιο, καταλόγισε το τέλος χρήσης συχνοτήτων στα κανάλια εθνικής εμβέλειας (συνολικά 24 εκατ. ευρώ για 8 κανάλια επί τέσσερα χρόνια), σείστηκε ο τόπος. Πολλοί ήταν οι «καλοθελητές - πελάτες» συγκροτημάτων που βγήκαν δημόσια να υπερασπιστούν το δικαίωμα των καναλιών στο «δεν πληρώνω».
Σήμερα, τέσσερις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας έρχονται να επικυρώσουν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να αποδοθεί το τέλος χρήσης συχνοτήτων (ή ορθότερα, όπως αποφαίνεται το ΣτΕ, «αντάλλαγμα» για τη χρήση δημόσιου αγαθού) απορρίπτοντας, μετά από διαδικασίες που κράτησαν σχεδόν 20 χρόνια, παλαιότερες προσφυγές.
Με αυτόν τον τρόπο, ανοίγει ο δρόμος της διεκδίκησης από την πολιτεία, όλων των τελών χρήσης (2% επί του τζίρου) για τις συχνότητες που δωρεάν και ημιπαράνομα χρησιμοποιούσαν τα κανάλια εις βάρος του Δημοσίου, την ώρα που η πολιτική ηγεσία του τόπου έκανε τα στραβά μάτια.
Συγκεκριμένα, το Β' Τμήμα του ΣτΕ απέρριψε τρεις παλαιότερες προσφυγές του Μεga και μία του Star με τέσσερις διαδοχικές αποφάσεις του στις 8 Σεπτεμβρίου. Οι αποφάσεις αφορούν την καταβολή «ανταλλάγματος» για τη χρήση συχνοτήτων τα έτη 1995, 1996, 1997, 1998 και 2000 και δείχνουν ότι η επιχείρηση «δεν πληρώνω» των τηλεοπτικών σταθμών δεν έχει να κάνει ούτε με «συμψηφισμό» με την προεκλογική διαφήμιση των κομμάτων, όπως υποστηρίζουν, ούτε με την οικονομική κρίση και την πτώση των εσόδων τους. Αποτελεί πάγια τακτική των τηλεοπτικών επιχειρήσεων εδώ και 20 χρόνια.
Οι πολυσέλιδες, τεκμηριωμένες αποφάσεις του ΣτΕ κλείνουν και στόματα όπως του επίδοξου αρχηγού της Ν.Δ. Άδωνι Γεωργιάδη ή του Ανδρέα Λοβέρδου, οι οποίοι έσπευσαν να ταχθούν στο πλευρό των μετόχων των καναλιών, κάνοντας λόγο, τότε, για «απειρία» της κυβέρνησης, που τόλμησε το πρωτοφανές αλλά και αυτονόητο. Το ίδιο εξάλλου επιχείρησαν πριν από τον Νίκο Παππά και τον Λευτέρη Κρέτσο οι υπουργοί Τύπου και γενικοί γραμματείς από το 1996 ως το 2000, καταλογίζοντας τα σχετικά «ανταλλάγματα» με αποφάσεις τους.

Οι αποφάσεις

Για όσους διαβάσουν τις δικογραφίες, αλλά και τις αποφάσεις του ΣτΕ, τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν καταρρίπτονται ένα- ένα: η παραβίαση του ανταγωνισμού και της ισότητας από το γεγονός ότι η δημόσια ραδιοτηλεόραση και οι επιχειρήσεις ΟΤΑ εξαιρούνται από το τέλος, το συνταγματικό «δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης στις ραδιοσυχνότητες», ο μη ορθός υπολογισμός του τέλους, η παραβίαση της οικονομικής ελευθερίας κ.λπ.
Παρ' ότι την περίοδο από το 1995 και μετά ξεκίνησε για τους τηλεοπτικούς σταθμούς η εποχή των «παχέων αγελάδων», με εξωφρενικές αμοιβές για παρουσιαστές και δημοσιογράφους, αλλά και με ακριβές παραγωγές, το «αντάλλαγμα» υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου για τα τέλη συχνοτήτων αφορούσε ποσά μάλλον αμελητέα σε σχέση με τον πακτωλό που έρεε στα ταμεία της τηλεοπτικο-πολιτικής διαπλοκής. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη έγιναν την περίοδο της άνθισης (ή φούσκας) του ελληνικού Χρηματιστηρίου, από την οποία επωφελήθηκαν στο μάξιμουμ οι σταθμοί, αντλώντας υψηλά ποσά από επενδυτές, με την είσοδό τους στη χρηματιστηριακή αγορά. Συγκεκριμένα:
* Η απόφαση του ΣτΕ για το Mega (2596/2015) για την περίοδο 8-12/1995, 1996 και 1-5/1997 αφορούσε ποσό ύψους 844 εκατ. δραχμών. Το Mega προσέφυγε στο Πρωτοδικείο το 2002 και στη συνέχεια στο Εφετείο το 2005, όπου για δεύτερη φορά δικαιώθηκε το Ελληνικό Δημόσιο.
* Η απόφαση 2595/2015 επίσης για το Mega αφορά την περίοδο 5-12/1997 και 1998 και καταλογίζει ποσό ύψους 771 εκατ. δραχμών.
* Η τρίτη απόφαση για το Mega (2594/2015) αφορά το «αντάλλαγμα» για το έτος 2000, το οποίο ορίζει σε 704 εκατομμύρια δραχμές.
* Η απόφαση του ΣτΕ για το Star (2597/2015) αναφέρεται στο διάστημα 5-12/1997 και 1998 και ορίζει «αντάλλαγμα» ύψους 492 εκατ. ευρώ.

ΑΓΓΕΛΑ ΝΤΑΡΖΑΝΟΥ