Με ποιον θα πάνε και ποιον θ' αφήσουν...

Πλάκα θα 'χε. Να αποφάσιζε, λέει, ο Τσίπρας να κάνει ζοριλίκια στους «θεσμούς» για το ασφαλιστικό. Και τα πράματα να έφταναν σε καταστάσεις οριακές. Με απολύτως ανοιχτό το ενδεχόμενο της ρήξης και... ό,τι ήθελε προκύψει.

Να δεις για πότε η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι αλλά και ο Λεβέντης θα ξεχνούσαν τα δικά τους αντιπολιτευτικά τσαλίμια, τις τωρινές τους ανελαστικότητες. Να δεις για πότε θα διοργάνωναν συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα με άρον - άρον επικαιροποίηση του αλήστου μνήμης συνθήματος «Μένουμε Ευρώπη». Να δεις για πότε θα ζητούσαν από τον Τσίπρα να υπογράψει ό,τι να 'ναι και όπως να ναι. Όπως, ακριβώς, το περασμένο καλοκαίρι. Πλάκα θα 'χε...

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ

Η εικόνα, η υποθετική πάντως έτσι κι αλλιώς, καθρεφτίζει την αμηχανία της όλης αντιπολίτευσης. Και τα αδιέξοδά της. Με ολοφάνερες τις αντιφάσεις της ασκούμενης αντιπολιτευτικής της τακτικής. Τις αντιφάσεις που οδηγούν στις σημερινές τζάμπα μαγκιές. Στις καραμπινάτες τζάμπα μαγκιές, δεδομένου ότι ξέρουν πολύ καλά πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να οδηγήσει την κατάσταση στα άκρα. Οπότε έχουν όλα τα -ανέξοδα πάντως- περιθώρια να κάνουν τα δικά τους.

Αμηχανία λοιπόν, αλλά και ανευθυνότητα. Σε ό,τι αφορά τη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον, που ξέρουν καλά πως το ασφαλιστικό δεν κατέρρευσε, βέβαια, τον τελευταίο χρόνο, επί Τσίπρα και λόγω Τσίπρα. Είναι δική τους ολόκληρη η ευθύνη, ευθύνη δεκαετιών, για τη σημερινή κατάντια. Αυτή που υποχρεώνει στη λήψη μέτρων, ακόμη και σκληρών. Δεν θα 'πρεπε άραγε, ως εκ τούτου, αν όχι να βάλουν πλάτη, να είναι πάντως περισσότερο μετρημένοι και προσεκτικοί στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας; Με ολίγες, έστω, ενδείξεις πολιτικής αυτογνωσίας.
Δεν όφειλαν, ας πούμε, να ξέρουν πως τα κηρύγματα και οι κορώνες τους, εκτός από εξόφθαλμα «αναιδείς», δεν μπορούν να πείσουν κανέναν; Πως δεν δικαιούνται, επιτέλους, να κουνάνε σήμερα το δάχτυλο εκείνοι που οδήγησαν στην εκτρωματική ανεργία, που αποδιάρθρωσαν στην εντέλεια τις εργασιακές σχέσεις, για να προσλάβει έτσι εφιαλτικές διαστάσεις η μαύρη εργασία, που άδειασαν τα ασφαλιστικά ταμεία και που στο κάτω - κάτω δεν έκαναν τίποτα όλ' αυτά τα χρόνια μπας και ισορροπήσει κάπως το πράμα;

Από τον δικομματισμό στον διπολισμό

Και η μεν Ν.Δ. έχει ίσως σήμερα, με τη νέα της ηγεσία, κάποιες ελπίδες να βρει τον δρόμο της. Όποιον δρόμο, τέλος πάντων, εκείνη επιλέξει. Με τους άλλους τι γίνεται; Με τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως κεντροαριστερούς, οι οποίοι έχουν χάσει στην εντέλεια τον πολιτικό μπούσουλα. Καθώς μάλιστα βασίμως προβλέπεται ότι, οσονούπω, θα τον χάσουν ακόμη περισσότερο. Αισθανόμενοι άμεση την απειλή -και- από τη Δεξιά πλέον, υπό τη νέα της ηγεσία. Τη φερόμενη ως μεταρρυθμιστική νέα ηγεσία της Ν.Δ. Την όσο νεοφιλελεύθερα μεταρρυθμιστική, πολιτικός φαινότυπος που, άλλωστε, δεν τους χαλάει και πολύ απ' ό,τι δείχνουν τα πράματα.
Ε, λοιπόν, είναι η στιγμή που τα ψέματα και τα σούπα - μούπες τελειώνουν. Έφτασε τώρα η ώρα να κάνουν τις επιλογές τους. Τις σταθερές τους επιλογές, δίχως πονηρές παλινδρομήσεις, δίχως πολιτευτικά κολπάκια. Ήρθε η ώρα, προκειμένου για το ΠΑΣΟΚ και για το Ποτάμι κατά κύριο λόγο, ν' αποφασίσουν επιτέλους με ποιον θα πάνε και ποιον θ' αφήσουν. Καθώς, απ' ό,τι φαίνεται, αναδιατάσσεται πλέον σημαντικά το πολιτικό σκηνικό. Και στη θέση του δικομματισμού προβάλει ο διπολισμός. Με τα δύο ιστορικά πολιτικά ρεύματα να αναμετρώνται ορίζοντας τώρα ξεκάθαρα τα όριά τους. Με την Αριστερά να αντιπαρατίθεται με τη Δεξιά στην πιο καθαρή της μορφή. Τη με τη βούλα πλέον νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Επιλογή που καθίσταται περισσότερο επιτακτική, δεδομένου ότι επίκειται η αλλαγή του εκλογικού νόμου επί το πολύ αναλογικότερον. Έτσι ώστε θα απαιτείται, από 'δώ και πέρα, η συνεργασία περισσότερων των δύο κομμάτων για τον σχηματισμό κυβερνήσεων.
Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, οι βασικότεροι φορείς της καθ' ημάς Κεντροαριστεράς, οι οποίοι, εδώ και καιρό, μαστίζονται από κρίση ταυτότητας, προσανατολισμού και στρατηγικής. Ε, λοιπόν, όλ' αυτά αποτελούν πλέον πολυτέλειες. Αχρείαστες πολυτέλειες και, σίγουρα, επιβλαβείς, με δεδομένες τις ανάγκες των καιρών. Πολύ περισσότερο που δεν αποκλείεται να βρεθούν σύντομα μπροστά στην υποχρέωση της κρίσιμης επιλογής.
Ας κάνουν λοιπόν τα κουμάντα τους οι κεντροαριστεροί, ας προσαρμόσουν κατά πώς πρέπει την τακτική τους. Ώστε να προετοιμαστεί καταλλήλως το έδαφος. Εννοείται πως σε ανάλογες κινήσεις ρεαλιστικής προσαρμογής οφείλει να προβεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Είπαμε, όλα τ' άλλα είναι πολυτέλειες περιττές και αχρείαστες. Πολυτέλειες ανάξιες των απαιτήσεων της συγκυρίας...
 avgi.gr