Η δεοντολογία ασφαλώς αφορά τους κανόνες παρουσίασης των ειδήσεων, τις συνθήκες και τον αριθμό των εργαζομένων, την κατανομή αναλογίας ξένων και εγχώριων προγραμμάτων, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες. Σκόπιμες διαστρεβλώσεις και ψέματα με τον μανδύα της ελεύθερης άποψης δεν συνιστούν ελευθεροτυπία και πλουραλισμό. Είναι κυνικοί εκβιασμοί -και αυτό το ζήσαμε για πολύ καιρό.
Ο πρώτος γύρος για την -πρώτη φορά- κανονική αδειοδότηση των καναλιών ολοκληρώθηκε. Η κυβέρνηση ήταν η μεγάλη νικήτρια των πολιτικών εντυπώσεων. Εντυπώσεων που ήταν τελικά μεγαλύτερες του αναμενομένου χάρη στη βοήθεια της αντιπολίτευσης (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), η οποία ταυτίστηκε, για να μην αναφέρουμε ότι σύρθηκε σιδηροδέσμια από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της παλαιάς αλήστου μνήμης εποχής. Και αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεται κανείς ακούγοντας συζητήσεις σε χώρους όπου συναθροίζονται και συζητούν πολίτες.
Δεν είναι όμως αυτό το μέγα ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς σοβαρούς, που να κινούνται στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και σοβαρότητας, διότι αυτό που ζήσαμε από το 1989, και κυρίως την τελευταία δεκαετία, ήταν τηλεοπτικοί σταθμοί που εκβίαζαν καταστάσεις έχοντας αποσπάσει σοβαρό μερίδιο στην πολιτική εξουσία και προνομιακό καθεστώς θαλασσοδανειοδότησης!
Και μόνο ή ατάκα του υιού Ψυχάρη στη Βουλή ότι με μια δική του υπογραφή, χωρίς κανένα περιουσιακό αντίκρισμα, δηλαδή με αέρα (κοπανιστό) όπως είπε, το συγκρότημα που πέρασε στα χέρια του πατέρα του εξασφάλισε πρόσθετο δανεισμό 15 εκατομμυρίων ευρώ, αρκεί και περισσεύει για να κατανοήσουμε τι ακριβώς γινόταν.
Η δεοντολογία ασφαλώς αφορά τους κανόνες παρουσίασης των ειδήσεων, τις συνθήκες και τον αριθμό των εργαζομένων, την κατανομή αναλογίας ξένων και εγχώριων προγραμμάτων, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες. Σκόπιμες διαστρεβλώσεις και ψέματα με τον μανδύα της ελεύθερης άποψης δεν συνιστούν ελευθεροτυπία και πλουραλισμό. Είναι κυνικοί εκβιασμοί -και αυτό το ζήσαμε για πολύ καιρό.
Τα επιχειρήματα της παραζαλισμένης Ν.Δ. είναι για κάθε Έλληνα εξοργιστικά. Το αν είναι ο διαγωνισμός διάτρητος νομικά θα το κρίνουν τα αρμόδια όργανα. Όμως ήταν διαγωνισμός, και μάλιστα ο πρώτος και μοναδικός. Ο χαρακτηρισμός “βαριά προβληματικός” -διότι, όπως λένε στη Ν.Δ., ακρωτηριάζει την πολυφωνία- είναι αστείος και εξοργιστικός ταυτόχρονα, διότι κανείς δεν γνώρισε την πολυφωνία, η οποία ήταν βολική για τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ως... μονοφωνία!
Η κυβέρνηση έχει ακόμη σοβαρό και δύσκολο έργο. Διαχείριση της ανεργίας στα κανάλια που δεν θα αδειοδοτηθούν, έλεγχος προέλευσης κεφαλαίων για τους τέσσερις νικητές και τους πιθανούς νέους ή αφανείς συνεταίρους, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα χρήματα όλων των νικητών υπάρχουν αυτοτελώς, και τακτοποίηση του τοπίου στους άλλους χώρους μετάδοσης εικόνας. Ας μην βιάζεται να πανηγυρίσει κανείς. Το έργο είναι μακρύ και ακόμα δύσκολο και, όπως λέει και η λαϊκή ρήση, στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό.
Δεν είναι όμως αυτό το μέγα ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς σοβαρούς, που να κινούνται στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και σοβαρότητας, διότι αυτό που ζήσαμε από το 1989, και κυρίως την τελευταία δεκαετία, ήταν τηλεοπτικοί σταθμοί που εκβίαζαν καταστάσεις έχοντας αποσπάσει σοβαρό μερίδιο στην πολιτική εξουσία και προνομιακό καθεστώς θαλασσοδανειοδότησης!
Και μόνο ή ατάκα του υιού Ψυχάρη στη Βουλή ότι με μια δική του υπογραφή, χωρίς κανένα περιουσιακό αντίκρισμα, δηλαδή με αέρα (κοπανιστό) όπως είπε, το συγκρότημα που πέρασε στα χέρια του πατέρα του εξασφάλισε πρόσθετο δανεισμό 15 εκατομμυρίων ευρώ, αρκεί και περισσεύει για να κατανοήσουμε τι ακριβώς γινόταν.
Η δεοντολογία ασφαλώς αφορά τους κανόνες παρουσίασης των ειδήσεων, τις συνθήκες και τον αριθμό των εργαζομένων, την κατανομή αναλογίας ξένων και εγχώριων προγραμμάτων, όπως συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες. Σκόπιμες διαστρεβλώσεις και ψέματα με τον μανδύα της ελεύθερης άποψης δεν συνιστούν ελευθεροτυπία και πλουραλισμό. Είναι κυνικοί εκβιασμοί -και αυτό το ζήσαμε για πολύ καιρό.
Τα επιχειρήματα της παραζαλισμένης Ν.Δ. είναι για κάθε Έλληνα εξοργιστικά. Το αν είναι ο διαγωνισμός διάτρητος νομικά θα το κρίνουν τα αρμόδια όργανα. Όμως ήταν διαγωνισμός, και μάλιστα ο πρώτος και μοναδικός. Ο χαρακτηρισμός “βαριά προβληματικός” -διότι, όπως λένε στη Ν.Δ., ακρωτηριάζει την πολυφωνία- είναι αστείος και εξοργιστικός ταυτόχρονα, διότι κανείς δεν γνώρισε την πολυφωνία, η οποία ήταν βολική για τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ως... μονοφωνία!
Η κυβέρνηση έχει ακόμη σοβαρό και δύσκολο έργο. Διαχείριση της ανεργίας στα κανάλια που δεν θα αδειοδοτηθούν, έλεγχος προέλευσης κεφαλαίων για τους τέσσερις νικητές και τους πιθανούς νέους ή αφανείς συνεταίρους, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα χρήματα όλων των νικητών υπάρχουν αυτοτελώς, και τακτοποίηση του τοπίου στους άλλους χώρους μετάδοσης εικόνας. Ας μην βιάζεται να πανηγυρίσει κανείς. Το έργο είναι μακρύ και ακόμα δύσκολο και, όπως λέει και η λαϊκή ρήση, στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου