Οι γι’άκσαβουγιές

Ισύ καμένι απ΄δενί γείσι Σαμουθρακίτς αα κάνς κουμμάτ υπουμουνή να μας αντέξις καμπόσις μέις απ’ γείπαμ κι ‘μεις να καταστώωσουμ να γράψουμ ντη γκβέντα μας να θμυθούμι τούτουνου ,κείνουνου γιατί όπους δείχν, σι καμπόσα χόονια δε αα σμαδεύ κάντιμπουτα. 
-Φουτνέ, παρ μπαμπάμ ,απού μέσα γιένα αγγειό ν’απουζέψου καμπόσα αβγά. 
-Τι να φέου μπε! 
-Φερ χαανί,νταβαδέλ,τζιτζιούδ ,καμνιά κααβάνα τσιγγένια, ό,τ βίις. 
Πήγι μέσα η Φουτνός ,δεν έβιισκι τς ακσαβουγιές κι λάλει. 
-Δε τα βίισκου ,πού τ’ αποζεύιτι 
-Σήκουσι βρε, του πανί, σια του γιουκ μιργιά ,έεκ τα βαζ η μάνα σ’. 
-Αα ,βίικα γιένα χαανί. 
-Έλα σια’δώ σ’ντ πόρτα να τ’απουζέψου κι βάλτα απάν στου παναθύρ απ΄ ένι ανοιχτό να παίρν αγία γιατί αα χαλάσ-. 
Σι κουμάτ σέμπκι η μάνα τ’ κι ντου λέει: 
-Φουτνέ φερ μπαμπά μ’ τ’αβγά να κάνου μνια γαλατόπτα . 
Η Φουτνός ,να μη πεις ,γήνταν καντίρκου πιδί. 
Πήι η Παλουγούδα γιένα νταβά, ντουν άλψι μι βούτυου, γύστια έγνιψι ντου Φουτνό να φέρ’ ζάχαρ.Πήγι του πιδί σ’ντου ντουλάπ έβγαλι γιένα τζιέτζιουρ μι του καπάκ’ απ’ γείχι μέσα μνια χαρτουσακούλα ζάχαρ κι ντου γύφιι. 
Ικείν,πήι γιένα κβαδέλ πλαστικό, γαλάζιου ,έρξι μέσα έξ αβγά ,ντου ζάχαρ,δγιο φιλτζιάνις, τα χτύπσι μι του χτυπτήρ κι έρξι γιένα κατσαρόλ’ γάλα, αα νι γήνταν καμνιά τρία-τέσσια πουτήργια. 
Η Φουτνός γίφιι κι ντ κίινα μι ντου δγυάσμου ,βάλαν κι απ’ έεκ μνιά κουταλιά ,ίιξαν κι γιένα κααβανούδ αλέυιι ως καμνιά ανάλουγα δγιο φιλτζιάνις για να γεν φλη να μην ένι βαργιά .Σι γιένα μαστααπαδέλ’ απ’ έβαλι απάν σ’ντ μασίνα ,γείχι δγιο κουταλιές βούτυου ,ντουν ΄έρξι κι ‘κιον . 
Όσου να γέν’ η πίτα γύισαν κι στου καβουτστήρ κουμάτ καφέ κι η Φουτνός –μην ακούτι καντιισινάδα γείπι :-μάναου ,ιγώ αα ντουν αλέσου ντου καφέ κι έτιιξι κι γύφιι ντου μύλου κι ντουν άλισι.Ιδώ απ τα λέμι, μέχρι σήμια έετέτγιους ένι, καντήρς . 
Του ταχιά ζύγουνι καληώρα η Λαμπιργιά η Φουτνός κι η μάνα τ’ δγιαρμίσαν ντ΄απουθήκ’. 
Η σφίδις κάνταν σ’ντου τόπου τς γείχαν λάδ’, μου κι να μη γείχαν δε τσι πειάζαν γιατί γήνταν νταγιακουμένις κι σα τς ανιμίζαν ,μπόλι κι να τς ακσαβουγιέψ’. Δγιο ντααμιτζάνις όμους γήνταν άδγις, του κρασί του «κουπανίσαν» κι έπιιπι να πλυθούν, για του χρον. 
Η χαρκότσκα γήθιλι γάνουμα για τα τααχανά κι ντη ξβάλαν σια ντ αυλή να πιάσ- η Γιάννς να ντη παρ.Ικιός θιός σχουρέσντουν γήνταν ντιπ καλός κι βουλκός έβλιπι να μη σι στιναχουέσ’- μον να σι ξυπηητήσ’- κι τα πιδγιά τα’ πουλύ καλοί νουμάτ βγήκαν. 
-Φουτνέ, βγάλι μπαμπά μ’ κι ντου νταβά για ντ μπακλαβού κι ντου μπακιένιου ντου τζιέτζουρ να τα γανώσουμ γούλα μαζί. 
Η Φουτνός ,το’κανι μέσα, του κατόν, κούπα. 
Ό, τ ακσαβουγή χειργιάσνταν ντη πάστιιψι κι ντ έβαλι σ’ντου τόπου τς κι η μάνα τ’, για να ντου φχαριστήσ’- ντου δώκι γιένα κουσιάρ’ απ’ έεκια μι τα’αλουγούδ γιατί τα μάζιυι γήνταν λέει ασμένια κι αα τάχ’ ως έδια απ’ κβιντιγιάζουμ.

 Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά