Δελτίο Τύπου της Συγκλήτου Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης - Εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία της για την υποβάθμιση του επιστημονικού κύρους των Μηχανικών, των Γεωτεχνικών και των Οικονομολόγων και την υποτίμηση των τίτλων σπουδών των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, και μάλιστα χωρίς προηγούμενη διαβούλευση.

Η Σύγκλητος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης εκφράζει ομόφωνα την αντίθεσή της με την νομοθέτηση από το Υπουργείο Παιδείας της υποχρεωτικής εγγραφής αποφοίτων Κολλεγίων στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, στο Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδας, στο Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, κ.ά. και μάλιστα χωρίς εξετάσεις, όπως συμβαίνει με τους αποφοίτους των ελληνικών ΑΕΙ, προκειμένου να ασκήσουν τα αντίστοιχα επαγγέλματα (Μηχανικού, Οικονομολόγου, Γεωπόνου, Δασολόγου κά.) στην Ελλάδα.

Εκφράζει την έντονη διαμαρτυρία της για την υποβάθμιση του επιστημονικού κύρους των Μηχανικών, των Γεωτεχνικών και των Οικονομολόγων και την υποτίμηση των τίτλων σπουδών των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, και μάλιστα χωρίς προηγούμενη διαβούλευση.

Καμία άδεια άσκησης επαγγέλματος αρχιτέκτονα ή άλλου μηχανικού δεν μπορεί να δίνεται ανεξάρτητα από το αναγνωρισμένο αυτό δίπλωμα, διότι θέτει σε αμφιβολία την ικανή και αναγκαία συνθήκη του παραγωγικού σχεδιασμού της χώρας. Τα μέλη της Συγκλήτου δηλώνουν ότι θα υπερασπιστούν το ενιαίο αδιάσπαστο πενταετές δίπλωμα Μηχανικού και τις διεθνώς αναγνωρισμένες καλές πρακτικές του κλάδου που απαιτούν σπουδές μεταπτυχιακού επιπέδου για την απονομή της άδειας άσκησης του επαγγέλματος του Μηχανικού στη χώρα μας.

Σε ό,τι αφορά τα οικονομικά επαγγέλματα, τα μέλη της Συγκλήτου συντάσσονται με τις θέσεις του Οικονομικού Επιμελητηρίου, αντιτίθενται σε οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση υποβάθμιση των πτυχίων των Οικονομικών και συναφών τους Τμημάτων και πιστεύουν ότι απαιτείται ενδελεχής και σε βάθος διάλογος με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. 

Με βάση τα παραπάνω η Σύγκλητος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης θεωρεί ότι επιβάλλεται η αναθεώρηση της πρόσφατης νομοθετικής ρύθμισης για άκριτη απόδοση άδειας άσκησης επαγγέλματος σε όσους δεν κατέχουν αναγνωρισμένο δίπλωμα ή πτυχίο.

 Αριθμ. Συνεδρίασης Συγκλήτου 41/23-12-2020

Από την Πρυτανεία

Κομοτηνή 24.12.2020

Οι παλιές εποχές, αν και δεν είναι τόσο μακρινές μάλλον όσο νομίζουμε, κι η γιορτινή τελετουργία, δεν προσφέρονται για εξιδανίκευση.

Καλημέρα

Στην πατρίδα της τρυφερής μου ηλικίας οι μπακλαβάδες και τα σιρόπια, τα κατεξοχήν θρακιώτικα γλυκά του δωδεκαήμερου, όπως κι οι πίτες, περίσσευαν, οι μάνες πάντα είχαν τον τρόπο τους, αλλά δεν ξεπερνούσαν το μέτρο, ίσα που έφταναν για να νοστιμίσουν μια ζωή που στην ουσία του βίου της παρέμενε μετρημένη. Οι παλιές εποχές, αν και δεν είναι τόσο μακρινές μάλλον όσο νομίζουμε, κι η γιορτινή τελετουργία, δεν προσφέρονται για εξιδανίκευση. Κι όχι μόνο γιατί η νοσταλγία, αυτό το ολοκληρωτικό συναίσθημα, όπως το αποκαλεί ο Ταρκόφσκι, έχει έναν μοναδικό τρόπο να εκτρέπει και να ωραιοποιεί, να διαστρέφει την ουσία του πραγματικού κόσμου. Η καταφυγή στην παιδική πατρίδα, όχι ως αναζήτηση και προβληματισμό, αλλά ως αποφυγή του σημερινού, εξισώνεται με μιαν εντύπωση που κατά βάθος είναι ψευδής, αφού το τωρινό είναι έτσι κι αλλιώς παιδί του παρελθόντος. Οι άνθρωποι τότε, όπως ανέκαθεν, κοσμούσαν με κάθε ευκαιρία, ευπρέπιζαν με τον τρόπο τους, όπως μπορούσαν τον χωροχρόνο, παρέμεναν όμως δέσμιοι μιας εποχής που έτρεμε ακόμη τον φόβο της θείας οργής και την εξουσία, τα οποία έτσι κι αλλιώς ταυτίζονταν, έπεφταν στα γόνατα για μια βίζα, που θα τους έφερνε στον παράδεισο που επαγγέλονταν η χώρα των ηττημένων, παραδιδόμενοι εξ ανάγκης σε μια γλώσσα που πρωτύτερα προτιμούσαν να σκοτωθούν παρά να την ακούνε, κόντρα στο «ουαί τοις ηττημένοις», που είχε δυο μέτρα και δυο σταθμά, άλλα για εκείνους και άλλα γι’ αυτούς, τα παιδιά μιας γενιάς του δοσίματος που γέρασαν πρόωρα από την αδυναμία του τόπου να διαχειριστεί την λευτεριά του και να τα ενώσει, τόσο ανώριμη ήταν η εποχή, λες και δεν έφτανε το αίμα των νεκρών, ήθελε και το αίμα των ζωντανών, όσων είχαν απομείνει από εκείνους που για να γλυτώσουν από τον καθημερινό εφιάλτη είχαν προσφύγει ικέτες, στερώντας από τις κοινότητες και τις μικρές πόλεις την ευφυΐα και την καπατσοσύνη τους, στον Πειραιά και το Αιγάλεω και τα άλλα άσυλα, για να κρύψουν την αγωνία για την επιβίωσή τους και τις ενοχές για το θράσος τους να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο. Το παρελθόν κι οι άνθρωποί του είχαν την αντιφατικότητα που συναντάμε και σήμερα, με άλλους όρους φυσικά. Δεν είναι μάλλον η παράδοση εκείνο που, με αφέλεια ίσως ή νοσταλγία, προσφεύγουμε, ως ανάγκη ή ασφάλεια για να απαλύνουμε τα αδιέξοδά μας. Είναι δεξαμενή για την άντληση ποικίλων πραγμάτων, αναμφίβολα, όμως η άνευ όρων και ορίων αποδοχή του, η έλλειψη βλέμματος που να το ζυγιάζει, η απουσία διαλόγου και δημοκρατικής εκκοινώνισης, είναι που το μεταβάλουν σε φολκλόρ. Ιδίως όταν η αναφορά εκκινεί από μια κοινωνία κατακερματισμένη, που σχοινοβατεί για την επιβίωση, στριμωγμένη και με τα μάτια κλειστά. Η παράδοση δεν έχει πεθάνει, είναι ζωντανή κι ανακατεύεται καθημερινά στην γάστρα και σ’ ένα κομμάτι της περιπλανιέται στη μνήμη, κι ίσως και να εμφιλοχώρησε σε κάποια γονίδια, σαν την μητρική γλώσσα, που πιο πολύ την σωματοποιούμε παρά την διανοούμαστε. Η παράδοση είναι ζωντανή και μας περιμένει, για να επιλέξουμε συνειδητά, ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να γίνουμε, και για να την απελευθερώσουμε κιόλας, γιατί εκπλήρωσε τον ιστορικό της ρόλο και πρέπει, όπως κι αυτοί που την γέννησαν, να πεθάνει για ν’ αναστηθεί, ως αγάπη και υπέρβαση, αυτήν την φορά των περιορισμών της. Επιλέγοντας και ξεπερνώντας. Σαν τους αρχαίους τεχνίτες κάθε γενιάς που, για τον Καζαντζάκη, συνέχιζαν τις παραδόσεις ξεπερνώντας τες. Αυτή η επιλογή ίσως είναι κι η αφετηρία μας πορείας για να ωριμάσουμε, να βρούμε τον χαμένο μισό εαυτό μας, που οι συμποσιαζόμενοι εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια μας θέλουν να τον κυνηγάμε για να ολοκληρωθούμε, αλλά εμείς το τερματίσαμε για να κυνηγήσουμε τον Άλλον. Από τότε που σταματήσαμε άλλωστε να βλέπουμε τον χρόνο ως παιδί, όπως ο Ηράκλειτος, και να είμαστε κατά προέκταση «αιώνιοι παίδες», όπως μας ήθελε ο Πλάτων, άρχισαν τα πράγματα να στενεύουν, ευτυχώς όχι πολύν καιρό, αφού στον ιστορικό χρόνο 100 χρόνια είναι μια ασημαντότητα. Η γιορτή δεν αναπαλαιώνεται και δεν ξαναγίνεται ακόμη κι όταν αναβιώνει, όπως και δεν μπαίνει σε βιτρίνες, δεν αγοράζεται και δεν μπορεί να καταναλωθεί. Γιατί γιορτή, δεν είναι να έχουμε αλλά να είμαστε, δηλαδή σχέση. Αυτή μας λείπει ίσως, κι αυτή είναι ενδεχομένως κατά βάθος η πηγή της ‘κρίσης’. Της κοινωνικής, αυτού του τελευταίου δεκαετούς πολέμου που βιώνουμε, αναμετρούμενοι με τους εαυτούς μας, κυρίως, και της αδυναμίας μας να τον ξεπεράσουμε. Αυτού του βαράθρου, της ρωγμής, που μπορεί να μας αποτελειώσει αλλά και να μας κάνει να υψωθούμε. Είναι ζήτημα επιλογής. Κι εδώ μάλλον, με όρους αυτογνωσίας, αξίζει να τιμήσουμε τις παραδόσεις μας, εκείνες της ανυπακοής και της ανταρσίας, με τις οποίες αδιάλειπτα από την εποχή του μύθου της Προμηθεϊκής αγάπης και θυσίας για τον άνθρωπο, σμιλέψαμε τον χρόνο και τον κόσμο. Καλά Χριστούγεννα

Κώστας Πατλακίδης

Ένα εξαιρετικό Λαογραφικό Κείμενο του κ. Πατλακίδη Κώστα, που αναφέρεται στις μέρες των Χριστουγέννων στον Β. Έβρο.

Στην πατρίδα των παιδικών μου χρόνων, τούτες οι μέρες ήταν η αρχή των γιορτών. Για την ακρίβεια, λίγες μέρες πριν, μετά τις 12 του μήνα μάλλον, και ίσως μετά τις 15, στην γιορτή του Αγίου Ελευθερίου, ελευθερώνονταν κάπως οι άνθρωποι και ξεκινούσαν τα προεόρτια, δηλαδή οι ετοιμασίες για τις χρονιάρες μέρες. Όσο κι αν επιμέναμε, δεν υπήρχε περίπτωση να ενδώσει η μάνα, ήταν ανυποχώρητη, το δέντρο, μόνο αφού έκλεινε ο κύκλος των γιορτών των αγίων του πρώτου δεκαημέρου θα στολίζονταν. Δεν υπήρχε περίπτωση, να πας βαρβάρα στην νονά ή να μπλεχθείς με την πάστρα μετά του Αϊ Νικόλα και ταυτόχρονα να έχεις την έγνοια του στολίσματος του δέντρου. Γιατί εμείς, οι από την Αδριανού ορμώμενοι, όπως την έλεγε, σαν την Άννα Κομνηνή ο παππούς, δέντρο στολίζαμε, κι ας λένε ότι ελληνικό είναι μόνο το καράβι. Οι μόνες βάρκες της ζωής μας ήταν οι μπλάβες, άσχετα αν η μνήμη των παλιών ξεχείλιζε από τις αφηγήσεις για ένα ποτάμι, τον Έβρο, ναυσίπλοο, εύπλου για την ακρίβεια και αγωγιάτη, έμπλεο σακολέβων και σελίων από την εποχή του ερωτοχτυπημένου Βορέα, καρδιά της μυθικής σχέσης μεταξύ της Ρωμυλίας και της Άσπρης Θάλασσας, της πλανεύτρας, που τόσο συνέγειρε και άλλους λαούς, μέχρι του σημείου να κάνουν βαρβαρότητες, όπως η βουλγάρικη κατοχή, που σύμφωνα με τους πολύπαθους και ανθεκτικούς στον πόνο καις τις κακουχίες Θρακιώτες ήταν σκληρότερη από εκείνην του τρίτου Ράιχ. Άμα δεν βγάζεις καραβοκύρηδες κι αυγατίζεις τα πλούτη σου από τα ελέη των καμπίσιων, περιορίζεσαι σ’ αυτό που κάνεις. Κι ανάλογα μ’ αυτό που κάνεις σκέφτεσαι κιόλας. Οι θαλασσοθρεμένοι ναι, το ονειρεύονταν, πλάνταζαν συθέμελα απ’ την λαχτάρα για ένα σκαρί, το αγιοποιούσαν κιόλας, κι ίσως και γι’ αυτό το έμπαζαν και μέσα στο σπίτι, πλουμιστό, στην πιο περίοπτη θέση. Κι όχι όλοι οι θαλασσινοί. Σπανίζουν αναλόγως οι ευφάνταστοι στον Παπαδιαμάντη, τον Μπαστιά, τον Κόντογλου και τους άλλους. Πώς να κάνει πίσω λοιπόν η μάνα για το δέντρο, ασκημένη σ’ ένα περιβάλλον που, άσχετα αν αφορούσε σε ένα από πιο δυνατά πνευμόνια του κόσμου μετά την Πόλη, ευλογημένο από την ιστορία, ίσως και γιατί ξεκίνησε την ύπαρξή του με μιαν εξιλέωση, του εξαγνισμού του Ορέστη, ακολουθούσε την αγροτική τελετουργία, στην οποία άλλωστε όφειλαν την καταγωγή τους και τα κάθε λογής έθιμα. Κάθε άγιος είχε την τιμητική του τότε, κι ο τρόπος που οι βιοπόροι περιέβαλλαν τους αγίους τους ήταν απόδοση τιμής για τον αγώνα μιας κοινωνίας που αγιοποιούσε κατ’ εικόνα του κόσμου της, των ονείρων και του αγώνα για τον εξανθρωπισμό της. Κι ήταν η εποχή που κι ο λόγος που παράγονταν κοινωνικά ήταν κόσμιος, γεννιούνταν δηλαδή απ’ την αληθινή ζωή, όχι απ’ την εικονική πραγματικότητα, αφηγηματικά, με την προφορική εγγραμματοσύνη, έτσι, που κι ο Αγιο-Σπυρίδωνας ξεκινούσε να μετρά, σπυρί-σπυρί το μεγάλωμα της μέρας, δίκιο είχαν με το παλιό ημερολόγιο, κι ήταν και μέτρο για υπομονετική ανυπομονησία, δηλαδή εγκράτεια και πνευματική εξύψωση, λίγο από ανάγκη και λίγο από επιβολή, πάντα η εξουσία είχε τον τρόπο της να εσωτερικεύεται. Το δέντρο εξάλλου, καμιά σχέση με τα σημερινά, δεν είχε ακόμη εισβάλλει το πλαστικό ως χρήση, πόσο μάλλον ως σχέση, το δέντρο λοιπόν, που μάλλον χάνει τις ρίζες του στα βάθη του χρόνου, «εκεί π’ ακούμπησε ο Χριστός, χρυσό κλαδάκι απώλκε», είχε την δική του ευφάνταστη και κοπιαστική τελετουργία. Νάναι μεγάλα τα καρύδια, και νάχεις μεριμνήσει για την εξασφάλιση ασημί περιτυλίγματος ή χρυσόχαρτου, άντε να βρεις τότε. Και ήθελε και τέχνη για να ισορροπήσεις στα κλαδιά τους φασκιωμένους με κόπο αλλά πιο πολύ με τρυφερότητα καρπούς, χειροποίητες οι μπάλες όπως και το μέλλον, που ήθελε χέρι κι αγώνα ατελείωτο για να τα φέρεις βόλτα. Θυμάμαι ακόμη εκείνα τα πρώτα ηλεκτρικά φωτάκια, δίπλα σ’ εκείνο το αγγελάκι που έφερε το 1966, αρκετό καιρό μετά όμως, προνομιούχοι, όπως κι ο καθένας που αισιοδοξεί και ονειρεύεται, γιατί μέσα από το λαμπύρισμά τους ξεπρόβαλλαν και κάποιες πλευρές της νέας εποχής, αυτό που φανταζόμασταν έμπλεοι αισιοδοξίας, που οι διηγήσεις των παλαιών περιέγραφαν ως εποχή που θα ξεχνιόταν η πείνα, οι στερήσεις, οι ταπεινώσεις, η αγωνία για την επιβίωση. Τα όνειρα της γενιάς που έζησε την φρίκη του δεύτερου πολέμου. Τα σπίτια άχνιζαν από γλυκά, προπαραμονές όμως, όλα χειροποίητα, για να νοστιμίσουν τις σχέσεις των ανθρώπων, που τότε τις φρόντιζαν, δεν είχαν ακόμη ανακαλύψει την λαγνεία της αγοράς, το κυνήγι να γεμίσεις αυτό που σου λείπει ως οντότητα με αντικείμενα, παρόλο που κάτι είχε αρχίσει ήδη να δείχνει το σελιλόιντ , μετρημένες οι δυνατότητες άλλωστε τότε για ξόδεμα. Κι ο κύκλος της γιορτής σταθερός σαν τους χτύπους της καρδιάς, ξεχειλισμένος αλλά βιαστικός, σε λαχάνιαζε άμα τον ζούσες, μια τζούρα χαράς, ίσα που προλάβαινες να την ζήσεις, σαν τις μετρημένες στιγμές της ευτυχίας...

Καλές Γιορτές

Κώστας Πατλακίδης

*** Ο φίλος μου Κ.Π. είναι γεννημένος στην Ορεστιάδα και τον χαρακτηρίζει η μεγάλη του αγάπη και η γνώση της ιστορίας κυρίως της περιοχής του. Για όσους δεν γνωρίζουν η πόλη της Ορεστιάδας δημιουργήθηκε από την ανταλλαγή των πληθυσμών και κατοικήθηκε από Ανδριανουπολίτες.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΕΣΤ COVID 19 ΔΗΜΟΥ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΛΕΓΧΩΝ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗΣ ΙΟΥ COVID 19

 Στα πλαίσια των μέτρων προστασίας προς τους Δημότες, που λαμβάνει ο Δήμος Σαμοθράκης, γίνονται επανειλημμένα έλεγχοι ανίχνευσης του ιού Covid 19.

Την Δευτέρα 14/12/20 και την Τρίτη 15/12/20 πραγματοποιήθηκαν από την Κινητή Μονάδα (ΚΟΜΥ) έλεγχοι στους υπαλλήλους των παρακάτω υπηρεσιών :

Δημαρχείο 

Βοήθεια στο σπίτι 

Κέντρο Κοινότητας 

Τεχνική Υπηρεσία

Υπηρεσία Καθαριότητας (Συνεργείο εργολάβου)

Λιμενικό 

Υπάλληλοι εκδοτηρίου λιμένα 

Αστυνομία 

Ταχυδρομείο 

Ελήφθησαν 30 test, τα όποια εστάλησαν στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης.

Όλα τα δείγματα που ελήφθησαν ήταν ΑΡΝΗΤΙΚΑ (ένα  αναμένεται).

Την Τετάρτη 16/12 /20, ολοκληρώθηκε η διαδικασία των Drive through Rapid Tests,

 που πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία στον Λιμένα Καμαριώτισσας.

Ελέγχθηκαν 28  δείγματα, τα αποτελέσματα των οποίων ήταν όλα ΑΡΝΗΤΙΚΑ. 

Την δράση διοργάνωσε ο Δήμος Σαμοθράκης με την υποστήριξη και πολύτιμη βοήθεια του Α.Τ. Σαμοθράκης. 

                     

Υπ. Δημ. Σύμβουλος σε θέματα Υγείας

Σ. Βασιλειάδου

ΟΧΙ ΣΤΑ ΧΡΥΣΩΡΥΧΕΊΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

ΤΑ ΧΡΥΣΩΡΥΧΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΒΡΟΥ

ΔΩΡΕΑΝ ΕΞΕΤΑΣΗ COVID TEST ΣΤΗ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ

Ο Δήμος Σαμοθράκης στο πλαίσιο της δράσης  «Drive through Rapid Tests Covid-19» του ΕΟΔΥ, ανακοινώνει την δωρεάν εξέταση για ανίχνευση κορωνοϊού για τους δημότες του, που επιθυμούν να ελεγχθούν

την  Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2020 από τις 12:00 ως 17:00

Η Κινητή Μονάδα, ΚΟΜΥ  θα βρίσκεται στο χώρο του Λιμένα Καμαριώτισσας, μπροστά από το κτήμα Μαλαματίνα.

Οι δημότες θα πρέπει να έχουν την αστυνομική τους ταυτότητα και τον ΑΜΚΑ.

Η διαδικασία είναι σύντομη , οι εξεταζόμενοι δεν θα εξέρχονται από τα αυτοκίνητα τους και θα φοράνε υποχρεωτικά μάσκα.

ΛΥΘΗΚΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑΣ ΚΑΥΣΙΜΩΝ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΙΕΙΣ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ

Σε συνέχεια αιτήματος του Δήμου Σαμοθράκης, αναφορικά με το θέμα προμήθειας καυσίμων για τους αλιείς της Σαμοθράκης, το οποίο τέθηκε και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στο νησί στις 17&18 Οκτωβρίου 2020, λύθηκε οριστικά το θέμα, με την ψήφιση του ν. 4758/2020 «άρθρο 58 Προκαταβολή επιστροφής ειδικού φόρου κατανάλωσης σε επαγγελματίες αλιείς κατοίκους μικρών και απομακρυσμένων νησιών- τροποποίηση του άρθρου 78 του ν. 2960/2001»,  κατόπιν προσωπικής παρέμβασης του Πρωθυπουργού, κου Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και ενεργειών του αρμόδιου Υφυπουργού Οικονομικών, κου Απόστολου Βεσυρόπουλου.

Ο Δήμαρχος Σαμοθράκης, κος Νικόλαος Γαλατούμος, εκφράζει την απόλυτη ικανοποίηση του για την επίλυση του προβλήματος και τις άμεσες ενέργειες της κυβέρνησης. Πλέον οι παράκτιοι αλιείς της Σαμοθράκης θα μπορούν να προμηθεύονται καύσιμα από το τοπικό πρατήριο ενώ ο ειδικός φόρος κατανάλωσης, θα προκαταβάλλεται αρχές του έτους, θα είναι ακατάσχετος και δεν θα συμψηφίζεται με τυχόν οφειλές προς τη Φορολογική Διοίκηση και το Δημόσιο.

Ο Δήμαρχος Σαμοθράκης ευχαριστεί θερμά τόσο τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, όσο και τον αρμόδιο Υφυπουργό για τον ειδικό ενδιαφέρον που έδειξαν.

 Σαμοθράκη 7-12-2020