Σαμοθράκη - Θυμάμαι.Θυμάσαι;

Θυμάμαι.Θυμάσαι; Οι ελιές, αιωνόβιες, χοντρόκορμες και κούφιες, ή νέες, καλλίγραμμες, στόλιζαν τις πλαγιές και τα περβόλια, με το ωραιότατο γκριζοπράσινο φύλλωμά τους! Είχαν και δεν είχαν καρπό, άλλες πολύ, άλλες λίγο, έως καθόλου. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, η ελαιοσυλλογή ξεκινούσε τέλη Οκτωβρίου, αρχές Νοεμβρίου μέχρι τα Χριστούγεννα ή πολύ αργότερα μέχρι τον Άγιο Αθανάσιο ή κι ως τον Άγιο Χαράλαμπο! Στις 14 Σεπτεμβρίου έλεγαν πως» σταύρωνε» το λάδι, δηλαδή ο καρπός μπορούσε ήδη να χρησιμοποιηθεί, αρχικά ως ελιά τσακιστή! Ήταν ωραία να περπατάς κάτω από τα παραφορτωμένα κλωνάρια και να κόβεις τις μεγάλες γυαλιστερές ελιές για να τις τσακίσεις με μια στρογγυλή πέτρα από τη θάλασσα, να τις ξεπικρίσεις, αλλάζοντας τρεις-τέσσερις φορές το νερό, να φτιάξεις άλμη με τη βοήθεια ενός ωμού αβγού και να τις κρατήσεις σε πλαστικό δοχείο! Οι μέρες περνούσαν, οι ελιές από πράσινες γυρνούσαν σε σκούρο γαλανό, τότε έφτιαχνες χαραχτές ή νερολιές! Τρεις χαρακιές με μαχαιράκι στην κάθε ελιά και την έριχνες σε ένα πλαστικό δοχείο με νερό. Πάλι τρία-τέσσερα νερά και συντήρηση σε άλμη! Όσες έμεναν στα δέντρα ωρίμαζαν και άρχιζε η ελαιοσυλλογή. Ο κάθε νοικοκύρης με εργαλεία, δίχτυα, βέργες, καλάθια, κοφίνια, πλησίαζε με την οικογένειά του τα δέντρα και μάζευε τον καρπό. Κουραστική δουλειά αλλά και ευχάριστη! Όσοι είχαν ελαιώνες–κτήματα με πολλές ελιές - προσλάμβαναν εργάτες, άνδρες ραβδιστές και γυναίκες μαζώχτρες και μαγείρισσα!  Όλα τα νέα, τα κουτσομπολιά τα μάθαινες κάτω απ’ την ελιά! Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά