Με αφορμή το σημερινό μνημόσυνο για έναν αγαπημένο μας γείτονα

Ο χώρος αναψυχής των Δαφνών είναι και πάλι επισκέψιμος χάρις στην πρωτοβουλία των κατοίκων του και την στήριξη του Δήμου μας.

Ο χώρος αυτός είναι και πάλι διαθέσιμος όπως παλιά για τον κάθε περαστικό που θα θελήσει να ξαποστάσει κάτω από τα τεράστια πλατάνια του και με την γραφική παλιά βρύση του, που χτίστηκε επί Δημαρχίας του Μιχ.Χανού πατέρα του σημερινού μας δημάρχου Γεωργίου Χανού.

Ίσως ο τότε δήμαρχος να «ακούει» και πάλι σήμερα από εκεί που βρίσκεται, τις χαρούμενες φωνούλες των παιδιών δίπλα στη βρύση του μέσα από το θρόισμα των πυκνών φύλλων των πλατανιών, που κρεμασμένα στις αυτοσχέδιες κούνιες τους στα κλαδιά των δέντρων να παίζουν ανέμελα όπως τότε «τα παλιά τα χρόνια»! Όπως τότε, όπου ξαπόσταιναν οι περαστικοί, όπου  ο οικισμός των Δαφνών σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παλιών έσφυζε από ζωή, όπου αντάμωναν οι Δαφνίσιοι με τους φίλους τους κάποιες  φορές τον χρόνο με διάφορες αφορμές και που έστηναν γιορτές και γλέντια με χαρά με κρασί με τραγούδι με χορό!

Όπως ακριβώς μου περιέγραψε εκείνη την εποχή με τον δικό του ιδιαίτερα ευχάριστο και γλαφυρό τρόπο μέσα από ιστορίες του, ο κ. Πέτρος Αποστολούδιας που έφυγε πρόσφατα, χωρίς δυστυχώς να προλάβει να χαρεί την αναγέννηση του χώρου αναψυχής που γι’αυτόν ήταν μεγάλος καημός!

Τι να πρωτοθυμηθώ από τις σχετικές με τον χώρο αυτό ιστορίες του κ. Πέτρου που όποτε μας μιλούσε γι' αυτές, το πρόσωπό του έλαμπε ακόμη πιο πολύ και «ξαναγίνονταν παιδί»!

Χριστούγεννα 2013

Δεν μπορώ να το εξηγήσω απόλυτα, αλλά σε μένα «την ξένη», η ιστορία των Δαφνών και της ευρύτερης περιοχής έχει περάσει στο μυαλό μου, μέσα από τα μάτια, τις μνήμες και τις πάντα ευχάριστες αφηγήσεις του κ. Πέτρου, που ήταν ένας άνθρωπος καλόκαρδος, χαμογελαστός, ευχάριστος και πάντα πρόθυμος για να θυμηθεί και να αφηγηθεί «Σαμοθρακίτικα» κάποια ιστορία, να περιγράψει κάποιο γεγονός ή να αυτοσαρκαστεί εξιστορώντας κάποιο πάθημά του.

Αυτά τα εννιά χρόνια που ζούμε μόνιμα στο νησί, η οικογένεια του κ. Πέτρου ήταν και είναι για μας οι δικοί μας άνθρωποι.

Μου λείπουν ήδη οι καλημέρες, οι καληνύχτες και τα χαριτολογήματα του κ. Πέτρου, μα πάνω απ’ όλα μου λείπει το χαμόγελό του η καλή του η καρδιά και οι πανέμορφες και πολύτιμες για μένα ιστορίες του.

Ευτυχώς αγαπημένε μας φίλε που μας άφησες την σύντροφο σου κ. Ευδοκία, που θα μας συντροφεύει και θα σε αναπληρώνει με τις δικές της αναμνήσεις που ήταν και δικές σου.

Ελπίζω σύντομα, με την πρώτη ευκαιρία, μετά από το σημερινό σου μνημοσυνο, να κάνουμε για σένα οι Δαφνίσιοι και οι κοντινοί σου άνθρωποι, "ένα άλλο μνημόσυνο", διαφορετικό, μια συνάντηση!

Μια συνάντηση στον χώρο αναψυχής που θα γίνει με όσους σ’ αγάπησαν και θα σε θυμούνται, που θα μοιάζει μ’ εκείνες “τις παλιές συναντήσεις” όπως μας τις έχεις εξιστορήσει και που θα είσαι και εσύ μαζί μας!

Σπιτάλα  Σοφία