Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα:

 

Μακαριότατε,
Θέλω να σας ευχαριστήσω που με προσκαλέσατε να ακολουθήσω κι εγώ την προτροπή του αποστόλου Φιλίππου «έρχου και ίδε». Ήρθα να δω ιδίοις όμμασι το πως η Εκκλησία προσπαθεί να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα, το πως προσπαθεί να αντιμετωπίσει με όσες δυνάμεις διαθέτει το πρόβλημα της κοινωνικής περιθωριοποίησης, του αποκλεισμού, που απασχολεί, δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, των ελληνικών νοικοκυριών.
Δεν είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αυτό χωρίς να αλλάξουμε τις κοινωνικές δομές και την παρέμβαση της πολιτείας. Ωστόσο, οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται στις μέρες μας προκειμένου να σταθούμε δίπλα τους, στους ανθρώπους που το έχουν περισσότερη ανάγκη, τους πιο αδύναμους, είναι προσπάθεια αξιέπαινη και χρειάζεται τη στήριξή μας.
Και μια τέτοια προσπάθεια είναι αυτή που εδώ και καιρό, εδώ και χρόνια διεξάγεται από τον φιλανθρωπικό οργανισμό «Αποστολή», που έχει αγκαλιάσει παιδιά, ανεξάρτητα από την καταγωγή τους και από τη θρησκεία τους και τους προσφέρει δημιουργική απασχόληση, κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό, κυρίως, όμως, προσφέρει αγάπη και φροντίδα, ένα ζεστό πιάτο φαγητό, γιατί στις μέρες μας αυτό δεν είναι αυτονόητο.
Πριν από λίγες μέρες ήρθε στα χέρια μου η έκθεση της UNICEF, Μακαριότατε, για τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια στην Ελλάδα και διαπίστωσα, ότι τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης είναι τα μικρά παιδιά. Πάνω από 600 χιλιάδες παιδιά στη χώρα μας βρίσκονται σε κοινωνικό αποκλεισμό, στη φτώχεια. Οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες ώστε να τους παρέχουν τα στοιχειώδη, ακόμα και το φαγητό. Και το πρόβλημα εστιάζεται κυρίως στα παιδιά μονογονεϊκών και πολύτεκνων οικογενειών.
Οφείλουμε, λοιπόν, να σκύψουμε σ’ αυτό το πρόβλημα, γιατί αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα της κρίσης. Δεν θα πολιτικολογήσω, αλλά αν μου επιτρέπετε θα πω, ότι το πρόβλημα της κρίσης τέσσερα και πλέον χρόνια που μας ανάγκασαν να ακολουθήσουμε ένα αδιέξοδο οικονομικό πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση, αυτό, έχει διευρύνει τις οικονομικές ανισότητες, έχει διευρύνει την κοινωνική αδικία και έχει δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Πώς θα αντιμετωπίσουμε λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα σήμερα;
Εγώ, Μακαριώτατε, πιστεύω βαθιά, ότι μόνο αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα. Χρειάζεται, λοιπόν, να έχουμε στο μυαλό μας, ότι ενώνοντας τις δυνάμεις μας μπορούμε να τα καταφέρουμε. Με το κεφάλι ψηλά και με αξιοπρέπεια. Κυρίως, όμως, αν αναζητήσουμε πρωταρχικές αξίες, ιδέες και οράματα, όπως η αξία της αλληλεγγύης, η αξία της γενναιοδωρίας· όπως η αξία της προσφοράς, της προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα. Τέτοιες αξίες σε συνδυασμό με την πίστη ότι μπορούμε να βάλουμε τα δυνατά μας και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία δικαιοσύνης, μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτά τα δύο είναι ο  κοινός μας παρονομαστής
Θέλω να συγχαρώ τη Διοίκηση, θέλω να συγχαρώ τους εργαζόμενους αλλά και τους δεκάδες εθελοντές που προσφέρουν υπηρεσίες στο «Δημήτρειο Κέντρο», το οποίο φιλοξενεί δεκάδες παιδιά. Και πρέπει να πω, ότι είναι πολύ συγκινητικό, που βλέπω αυτά τα παιδιά εδώ, ανεξάρτητα σε ποιον Θεό πιστεύουν, ανεξάρτητα από ποια χώρα προέρχονται να βρίσκονται εδώ και να δέχονται την αρωγή, να δέχονται τη φροντίδα, να δέχονται την αγάπη των ανθρώπων που τους περιβάλλουν.
Θέλω κλείνοντας, Μακαριώτατε, φίλες και φίλοι, να δεσμευτώ ενώπιόν σας, ότι από δω και στο εξής η προσπάθεια της Εκκλησίας να σταθεί δίπλα στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, θα έχει όχι μόνο την υποστήριξή μας, αλλά και την αγάπη και την εμπιστοσύνη μας. Κάθε προσπάθεια να προσφέρετε έργο για το καλό των συνανθρώπων μας θα πρέπει να ανταμείβεται κυρίως με την αναγνώριση της πολιτείας και, ταυτόχρονα, να ενισχύεται και από τη βούληση των συνανθρώπων μας, που έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Διότι είμαι βέβαιος, πως αν δείξουμε όλοι μας το καλό κομμάτι του εαυτού μας και το βγάλουμε προς τα έξω -και υπάρχει σε καθέναν από μας και προσφέρουμε έστω τα ελάχιστα που μπορούμε- όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι σ’ αυτή την προσπάθεια στο άμεσο μέλλον μπορεί να συνδράμει όχι μόνο η πολιτεία, αλλά και οι συμπολίτες μας, με την εθελοντική τους προσφορά. Δίνοντας από το υστέρημά τους, μπορούν να δημιουργήσουν ένα πλέγμα διαφορετικών δομών, ένα πλέγμα δομών που μπορεί να είναι και δίχτυ προστασίας στους συνανθρώπους μας που το ‘χουν μεγάλη ανάγκη.
Τέλος, θέλω  να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τον Αρχιεπίσκοπο και την Εκκλησία για τη συνδρομή και την άμεση ανταπόκριση στην  προσπάθειά μας να δείξουμε αλληλεγγύη στους Κούρδους στο Κομπάνι, στους ανθρώπους εκεί, που δίνουν μια μάχη να επιβιώσουν και να κρατήσουν ψηλά την αξία της ανθρωπιάς απέναντι στις επέλαση της φρίκης.
Με αυτές τις σκέψεις θα ήθελα να συγχαρώ για άλλη μια φορά τη Διοίκηση και να επιμείνω στην ανάγκη να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να σταθούμε στους συνανθρώπους μας και να καταφέρουμε να βγούμε απ’ αυτή την κρίση με το κεφάλι ψηλά.
Σας ευχαριστώ
left.gr