Η σκηνοθετημένη εξαφάνισή του προετοιμάζει, ίσως, τη θριαμβευτική επιστροφή του. «Βρίσκω αυτόν τον ήρωα τραγικό, κι ας ακούγεται μεγάλη κουβέντα», μας λέει. «Εχω, όμως, κι εδώ αρκετά κωμικά στοιχεία». Η ταινία και ο ρόλος του Ενα το προαπαιτούμενο. «Η αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ ηθοποιού και σκηνοθέτη. Χωρίς αυτή τίποτα δεν γίνεται. Το παιχνίδι της επιβολής δεν βγάζει πουθενά. Ο καθένας έχει τη δικιά του προσωπικότητα, που απαιτεί σεβασμό. Είχα την τύχη να συνεννοούμαι εξαιρετικά με όσους σκηνοθέτες δούλεψα». Για τον Χρήστο Στέργιογλου ο μύθος που θέλει τον θεατρικό ηθοποιό να πρέπει να ξεφορτωθεί, να αφαιρέσει στόμφους, έμφαση και γενικά τη… θεατρικότητα για να τον αντέξει το πανί, δεν ισχύει. «Δεν κάνω διαχωρισμούς εγώ», λέει. «Θέατρο και σινεμά συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι παρών. Κι αν είσαι παρών, ούτε αφαιρείς ούτε προσθέτεις. Πηγαίνεις και κολυμπάς. Εμένα θέατρο και σινεμά με έκαναν καλό κολυμβητή. Και… βουτάω κιόλας».«Τι να μιλάμε για καριέρες; Ποτέ δεν τη σκέφτηκα την καριέρα. Απλώς, από τότε που με πήραν η Κατερίνα και η Πέννυ να παίξω στις ταινίες τους, κατάλαβα ότι εγώ και το σινεμά έχουμε μια αμοιβαία έλξη. Πραγματικά, δεν μπορώ να ξέρω αν τα κινηματογραφικά βραβεία βοήθησαν και τη θεατρική μου πορεία. Νομίζω ότι το ένα έφερε το άλλο. Δηλαδή, αν δεν έπαιζα στο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα με ανακάλυπταν στο σινεμά. Κι αν δεν είχα αυτή την εξελικτική πορεία στο σινεμά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κι άλλα βήματα στο θέατρο. Ο κινηματογράφος, ναι, βοηθάει και στη σκηνή. Η υποκριτική είναι ενιαία».Ωστόσο, η χαρά του ήταν έκδηλη. Μιλώντας στην Βένια Γεωργακοπούλου και την «Εφημερίδα των Συντακτών» σημείωσε χαρακτηριστικά: «Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Οχι μόνο για μένα, αλλά και γιατί τα πήγε τόσο καλά και η ταινία», μας λέει -η πρωτοεμφανιζόμενη Ψύκου πήρε τα πολύ σημαντικά βραβεία ξένων και Ελλήνων κριτικών κινηματογράφου. Ο Στέργιογλου νιώθει πια πολύ δεμένος με το σινεμά. «Μόνο χαρές μού έχει δώσει», λέει. Την «εκτόξευση» συνολικά της καριέρας του δεν την υπολογίζει. Ο Χρήστος Στέργιογλου έχει ξεχωριστή θέση στο νου και την καρδιά των σινεφίλ με τον ρόλο του πατέρα που κρατά φυλακισμένα τα παιδιά του στον πολυβραβευμένου «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να παραλάβει το βραβείο του στη Θεσσαλονίκη, αφού αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά με το έργο του Ο” Νιλ «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», που επαναλαμβάνεται και φέτος στο Εθνικό (μέχρι τέλος Νοεμβρίου). Γεννημένος στο Διδυμότειχο το 1952 έχει παίξει συνεργαζόμενος με τους σημαντικότερους θεατρικούς σκηνοθέτες από κλασικό ρεπερτόριο μέχρι τραγωδία, ενώ έχει ξαναπάρει το ίδιο ακριβώς βραβείο και το 2002. Τότε, μάλιστα, για δύο ρόλους εντελώς αντίθετους μεταξύ τους: στο «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου και στο «Θα το μετανιώσεις» της Κατερίνας Ευαγγελάκου.Τον τίτλο του… πολυβραβευμένου ηθοποιού μπορεί κάλλιστα να επικαλεστεί ο Εβρίτης Χρήστος Στέργιογλου. Ο εκ Διδυμοτείχου ηθοποιός πρόσθεσε μια ακόμη σημαντική διάκριση στο πλούσιο ενεργητικό του. Αυτή τη φορά το νέο του βραβείο ήταν στο 54ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία του στην ταινία της Ελίνας Ψύκου «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», που συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα της διοργάνωσης. Εστω κι αν το μοιράστηκε με τον Χιλιανό Χάιμε Βαδέλ από το «Ποτό του Διαβόλου».
Επιμέλεια: Γιώργος Πανταζίδης
ΓΝΩΜΗ Σάββατο, 16 Νοέμβριος 2013
http://www.gnomionline.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου