"Αγαπητέ Πύρρο, επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι, συγχαρητήρια για ακόμη μια φορά, εύχομαι καλές σπουδές και καλή επιτυχία στον γιο σου και μη δίνεις μεγάλη σημασία στους τιμητές της μετριότητας, του φθόνου και της ήσσονος προσπάθειας. Η αμφισβήτηση της αριστείας, των ικανών και των άξιων είναι το μόνο που έμαθαν...".
Αυτά έγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλοντας να παρέμβει στη διένεξη Πύρρου - “Αυγής” για το άρθρο μου “Πρωταθλητισμός χωρίς αθλητισμό”. Ασφαλώς, ούτε αυτός έκανε τον κόπο να διαβάσει το επίμαχο άρθρο. Απλά θεώρησε ότι με την παρέμβασή του αυτή μπορεί να κερδίσει μέρος των εντυπώσεων, διαστρεβλώνοντας και αλλάζοντας την πραγματικότητα, όπως έκαναν τα κρατικοδίαιτα κατάλοιπα του φαύλου δικομματισμού.
ΔΕΝ βρήκε άξιον σχολιασμού και απάντησης στην ουσία, στο μείζον ερώτημα. Γιατί η Άρση Βαρών εμφανίστηκε τόσο ξαφνικά και γιατί, το ίδιο ξαφνικά, εξαφανίστηκε; Του είναι τελείως αδιάφορο, αν και ως Έλληνας πολιτικός θα έπρεπε να αισθάνεται ένα κάποιο βάρος, μια ιστορική υποχρέωση για τις αρχές του Ολυμπισμού (έχοντας και γαμπρό στην ΕΟΕ), που βγήκαν από τη γενέτειρά τους, όπως συνηθίζουμε να λέμε, την Ελλάδα. Για να μπεις όμως σε μια ιδιαιτέρως σοβαρή συζήτηση, δεν μπορείς να προσπερνάς ένα τόσο σοβαρό θέμα.
ΣΤΗΝ ιστοσελίδα της "Huffington Post" εντόπισα ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα του αμερικανικού περιοδικού "Busines Insider" για το ζήτημα του ντόπινγκ στον αθλητισμό. Όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία, δηλαδή με τις απόλυτα τεκμηριωμένες διαπιστώσεις, 17 χώρες είναι αναμεμειγμένες επισήμως στην παράνομη φαρμακοδιέγερση αθλητών. Τα στοιχεία δείχνουν ότι την πρωτιά στο θέμα αυτό την έχουν οι ΗΠΑ, με 18 υποθέσεις, και ακολουθεί η Ρωσία, με 14 κρούσματα. Στη συγκεκριμένη λίστα των “αμαρτωλών” χωρών περιλαμβάνεται και η Ελλάδα, η μήτρα του θεσμού των αγώνων και υποτιθέμενη θεματοφύλακάς τους. Ακολουθούν: Λευκορωσία, Πολωνία, Ουγγαρία, Βουλγαρία, Γερμανία, Ισπανία, Τουρκία, Νορβηγία, Ιταλία, Βραζιλία, Σουηδία, Μολδαβία. Το άθλημα με τα περισσότερα κρούσματα είναι ο Στίβος και έπεται η Άρση Βαρών.
ΚΑΝΕΙΣ δεν έκρινε το ντροπιαστικό αυτό γεγονός άξιο παρέμβασης και, κυρίως, αντιμετώπισης. Έχουν αποδεχτεί όλοι την περιβόητη ρήση του Χρήστου Τζέκου, προπονητή του Κεντέρη και της Θάνου, που είχε πει πριν σκάσει το ατύχημα το 2004, ότι: “Ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται ντοπαρισμένος”. Να το πούμε πιο απλά. Αν ως γονείς βρεθούμε στο δίλημμα να πάρει το παιδί μας αναβολικά με ρίσκο την ίδια του τη ζωή, για να γίνει πρωταθλητής, η απάντησή μας θα είναι όχι. Στο ερώτημα να πάρει το παιδί του άλλου αναβολικά για να γίνει πρωταθλητής με το ανάλογο ρίσκο για την υγεία του η απάντηση είναι σχεδόν καθολική: Να πάρει. Η υποκρισία της κοινωνίας δημιουργεί έναν κατήφορο που στο τέρμα του είναι ο πάτος ή ο θάνατος του πειραματόζωου.
ΕΙΝΑΙ πάντως πρόκληση ο Κυριάκος Μητσοτάκης να δίνει μαθήματα ήθους και αξιών στην Αριστερά. Είναι θράσος να μιλάει θεωρεί τους αριστερούς “Τιμητές (!) της μετριότητας του φθόνου και της ήσσονος προσπάθειας”. Πως το μόνο που μάθαμε όλοι εμείς που περάσαμε από την Αριστερά, και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές, που δεν είχαμε πατέρα να μας πάρει μαζί του στο Παρίσι, αλλά μείναμε όρθιοι στους δρόμους και συνεπείς στα θρανία, ήταν να αμφισβητούμε τους άξιους και τους ικανούς. Κι έτσι, αν όποιος είναι αριστερός αμφισβητεί τις ικανότητες του Κυριάκου, αυτομάτως ο αρχηγός γίνεται άριστος και ικανός ακόμα κι αν του ασκήσουμε κριτική για την τράκα από τη Siemens.
ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ κριτική για την τυφλή υποστήριξη του άξιου και αυτοδημιούργητου Κυριάκου στη σαπίλα της διαπλοκής; Αν κάνουμε κριτική στα θηριώδη φέσια της Ν.Δ. προς τις τράπεζες και στα απλήρωτα ενοίκια των παλιών γραφείων; Αν κάνουμε κριτική για τη σιωπή του στο σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ και την παραπομπή του Ανδ. Γεωργίου; Αν κάνουμε κριτική για τον προκλητικό διορισμό του Άδωνι ως αντιπροέδρου της Ν.Δ. όταν αυτό στη Δημοκρατία πρέπει να είναι αρμοδιότητα του συνεδρίου; Αν κάνουμε κριτική στη μηδενιστική αντιπολιτευτική του τακτική; Όλα αυτά θα σημαίνουν ότι το μόνο που μάθαμε ως αριστεροί είναι η αμφισβήτηση της αριστείας, των ικανών και των άξιων, σαν τον Παπασταύρου και τον Σκλαβούνη;
dchristou52@gmail.com
Αυτά έγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλοντας να παρέμβει στη διένεξη Πύρρου - “Αυγής” για το άρθρο μου “Πρωταθλητισμός χωρίς αθλητισμό”. Ασφαλώς, ούτε αυτός έκανε τον κόπο να διαβάσει το επίμαχο άρθρο. Απλά θεώρησε ότι με την παρέμβασή του αυτή μπορεί να κερδίσει μέρος των εντυπώσεων, διαστρεβλώνοντας και αλλάζοντας την πραγματικότητα, όπως έκαναν τα κρατικοδίαιτα κατάλοιπα του φαύλου δικομματισμού.
ΔΕΝ βρήκε άξιον σχολιασμού και απάντησης στην ουσία, στο μείζον ερώτημα. Γιατί η Άρση Βαρών εμφανίστηκε τόσο ξαφνικά και γιατί, το ίδιο ξαφνικά, εξαφανίστηκε; Του είναι τελείως αδιάφορο, αν και ως Έλληνας πολιτικός θα έπρεπε να αισθάνεται ένα κάποιο βάρος, μια ιστορική υποχρέωση για τις αρχές του Ολυμπισμού (έχοντας και γαμπρό στην ΕΟΕ), που βγήκαν από τη γενέτειρά τους, όπως συνηθίζουμε να λέμε, την Ελλάδα. Για να μπεις όμως σε μια ιδιαιτέρως σοβαρή συζήτηση, δεν μπορείς να προσπερνάς ένα τόσο σοβαρό θέμα.
ΚΑΝΕΙΣ δεν έκρινε το ντροπιαστικό αυτό γεγονός άξιο παρέμβασης και, κυρίως, αντιμετώπισης. Έχουν αποδεχτεί όλοι την περιβόητη ρήση του Χρήστου Τζέκου, προπονητή του Κεντέρη και της Θάνου, που είχε πει πριν σκάσει το ατύχημα το 2004, ότι: “Ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάνεται ντοπαρισμένος”. Να το πούμε πιο απλά. Αν ως γονείς βρεθούμε στο δίλημμα να πάρει το παιδί μας αναβολικά με ρίσκο την ίδια του τη ζωή, για να γίνει πρωταθλητής, η απάντησή μας θα είναι όχι. Στο ερώτημα να πάρει το παιδί του άλλου αναβολικά για να γίνει πρωταθλητής με το ανάλογο ρίσκο για την υγεία του η απάντηση είναι σχεδόν καθολική: Να πάρει. Η υποκρισία της κοινωνίας δημιουργεί έναν κατήφορο που στο τέρμα του είναι ο πάτος ή ο θάνατος του πειραματόζωου.
ΕΙΝΑΙ πάντως πρόκληση ο Κυριάκος Μητσοτάκης να δίνει μαθήματα ήθους και αξιών στην Αριστερά. Είναι θράσος να μιλάει θεωρεί τους αριστερούς “Τιμητές (!) της μετριότητας του φθόνου και της ήσσονος προσπάθειας”. Πως το μόνο που μάθαμε όλοι εμείς που περάσαμε από την Αριστερά, και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές, που δεν είχαμε πατέρα να μας πάρει μαζί του στο Παρίσι, αλλά μείναμε όρθιοι στους δρόμους και συνεπείς στα θρανία, ήταν να αμφισβητούμε τους άξιους και τους ικανούς. Κι έτσι, αν όποιος είναι αριστερός αμφισβητεί τις ικανότητες του Κυριάκου, αυτομάτως ο αρχηγός γίνεται άριστος και ικανός ακόμα κι αν του ασκήσουμε κριτική για την τράκα από τη Siemens.
ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ κριτική για την τυφλή υποστήριξη του άξιου και αυτοδημιούργητου Κυριάκου στη σαπίλα της διαπλοκής; Αν κάνουμε κριτική στα θηριώδη φέσια της Ν.Δ. προς τις τράπεζες και στα απλήρωτα ενοίκια των παλιών γραφείων; Αν κάνουμε κριτική για τη σιωπή του στο σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ και την παραπομπή του Ανδ. Γεωργίου; Αν κάνουμε κριτική για τον προκλητικό διορισμό του Άδωνι ως αντιπροέδρου της Ν.Δ. όταν αυτό στη Δημοκρατία πρέπει να είναι αρμοδιότητα του συνεδρίου; Αν κάνουμε κριτική στη μηδενιστική αντιπολιτευτική του τακτική; Όλα αυτά θα σημαίνουν ότι το μόνο που μάθαμε ως αριστεροί είναι η αμφισβήτηση της αριστείας, των ικανών και των άξιων, σαν τον Παπασταύρου και τον Σκλαβούνη;
dchristou52@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου