Η πολύφερνη νύφη

Δεν έχει ξαναγίνει μέσα σε τόσο λίγες μέρες να έρχονται στην Αθήνα ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών και ο Αμερικανός πρόεδρος. Κι όμως, δεν ξεχειλίζουν οι σελίδες των εφημερίδων από ρεπορτάζ, αναλύσεις και τη συνήθη σεναριολογία για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Γι' αυτή την... έλλειψη δεν ευθύνεται μόνο η έντονη ομφαλοσκόπηση των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, ούτε η εμμονή των περισσότερων να κάνουν αντιπολίτευση πάση θυσία, σε βαθμό ώστε να δίνεται η εντύπωση πως τέτοιου είδους επισκέψεις είναι περίπου ρουτίνα. Είναι και η δυσκολία όλων να αντιληφθούν ολόκληρο το εξαιρετικά περίπλοκο παζλ της σημερινής γεωπολιτικής δυναμικής, να καταλάβουν τι ακριβώς προσδοκούσε χθες ο Σεργκέι Λαβρόφ από τις επαφές του στην Αθήνα και γιατί ο Μπάρακ Ομπάμα επέλεξε στην αποχαιρετιστήρια επίσκεψή του στην Ευρώπη να έχει μόνο δύο σταθμούς, στην ελληνική και τη γερμανική πρωτεύουσα.

Το τι θέλει η ελληνική κυβέρνηση από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, λίγο πολύ είναι γνωστό. Και είναι αναμφίβολα μεγάλη επιτυχία της να φέρνει τους ισχυρούς του πλανήτη για συνομιλίες στην Αθήνα. Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική είναι ένα συνεχές δούναι και λαβείν - και φαίνεται ότι τόσο η Μόσχα όσο και η Ουάσιγκτον βλέπουν σε αυτή τη φάση την Ελλάδα ως... πολύφερνη νύφη. Μπορεί εμείς να βλέπουμε μια χώρα εξουθενωμένη στον έκτο χρόνο της κρίσης και μια κυβέρνηση που βάλλεται πανταχόθεν στο εσωτερικό, αλλά οι υψηλοί επισκέπτες προφανώς βλέπουν μια χώρα αναπάντεχα σταθερή σε μια εξαιρετικά ασταθή γειτονιά και μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται ότι τα παγκόσμια προβλήματα -που ταλαιπωρούν και την Ελλάδα- απαιτούν παγκόσμιες λύσεις και που είναι διατεθειμένη να συζητήσει με όλους και να κάνει αυτό που της αναλογεί για την εύρεσή τους.
Γι' αυτό και το μόνο βέβαιο είναι ότι τους Λαβρόφ, Ομπάμα, και όχι μόνο, τους ενδιαφέρει πολύ να παραμείνει η χώρα σταθερή και ανοιχτή σε συνεργασία μαζί τους, όπως δείχνει ότι θέλει η ελληνική κυβέρνηση - και αυτοτελώς, και με τη στάση της στην Ε.Ε. Μάλιστα, η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να κρατά ορθάνοιχτους τους διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας με τη Ρωσία, ενώ ταυτόχρονα είναι μέλος του ΝΑΤΟ, την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.
Ειδικά τώρα που η γειτονική Τουρκία δεν θεωρείται πλέον ούτε για τους Αμερικανούς ούτε για τους Ρώσους αξιόπιστος εταίρος, όσο κι αν έχει ένα ρόλο - κλειδί τόσο στο προσφυγικό και την “καυτή” Εγγύς Ανατολή -Συρία και Ιράκ πρώτα απ’ όλα- όσο και στο ενεργειακό.

left.gr