Την 1η του Μάη του 1886, μέρα απεργιακού αγώνα της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας, των συνδικάτων δηλαδή, περίπου 350.000 εργάτες, σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ, συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις ενάντια στα κέφια του κεφαλαίου και των εργοδοτών. Στο επίκεντρο του αγώνα βρέθηκε το Σικάγο, με 90.000 διαδηλωτές όπου, εννοείται, η διαμαρτυρία μετεξελίχθηκε σε τραγωδία, με τα γνωστά αποτελέσματα για τους πρωτεργάτες της.
Ο Μάιος έχει την όψη του αγώνα και την οσμή του θανάτου ταυτοχρόνως και στην Ελλάδα, με τον αγώνα των καπνεργατών, και τους νεκρούς τους, στη Θεσσαλονίκη του 1936 (9 Μαΐου). Κόντρα στην αισθητική εκείνων που επί δεκαετίες έβλεπαν, με πανουργία, στη σημειολογία της Πρωτομαγιάς την απαρχή της άνοιξης, την αναγέννηση της φύσης κ.ο.κ., και που ευχαρίστως θα την επανέφεραν ως τέτοια -μια χαζοχαρούμενη μέρα δηλαδή με λουλουδοφορεμένες τηλεπερσόνες-, στη φιλοσοφία της Αριστεράς ενυπάρχει η δίχως όρια οραματική δυνατότητα μιας εντελώς αδέσμευτης κοινωνίας, απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Προς τούτο παραμένει πρόταγμα και η διέγερση της μνήμης για τους αγώνες που σε φέρνουν πιο κοντά στην κοινωνία αυτή.
Αντιθέτως, όταν, κατά το σεφερικό, «το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώνουνε τα τειχιά», όταν η κατρακύλα στη βαρβαρότητα αποτελεί συστημική επιλογή, η οι εν Ελλάδι ακόλουθοι του νεοφιλελευθερισμού αντιμετωπίζουν την 1η του Μάη ως μια οποιαδήποτε αργία και ρίχνουν νερό στο μύλο του αφηγήματος για λαούς σελέμηδες και μη. Είναι, απλώς, βαθιά αντιδραστικοί. Ο τρόπος που πολιτεύονται αντιβαίνει ακόμα και στη φαντασιακή αναβίωση των αγώνων για τα δικαιώματα στην εργασία, για τα δικαιώματα εν τέλει, στην ίδια τη ζωή.
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου