Για τη Σαμοθράκη ρε γαμώτο! Γιατί τη λατρεύω. Γιατί περνάει ζόρια. Γιατί γέννησε τη μάνα μου. Γιατί . . . έτσι

Για τη Σαμοθράκη ρε… γαμώτο! Γιατί τη λατρεύω. Γιατί περνάει ζόρια. Γιατί γέννησε τη μάνα μου. Γιατί... έτσι!

     Διάβασα εδώ τις προάλλες για το ψήφισμα των κατοίκων της προς τον «Υπουργό», όπου μέσα σε λίγες αράδες, οι αδικημένοι νησιώτες προσπαθούν να χωρέσουν χρόνιους καημούς. Και κάτι δυνατό με τσίμπησε στην καρδιά και στη μνήμη…

     Τη γνώρισα απ’ όταν ήμουν μικρή κοπέλα. Με δρόμους από χώμα, ξενοδοχείο ούτε για δείγμα, παραλίες όλο πέτρα. Την ερωτεύτηκα. Στην αρχή ανώριμα, χωρίς «πώς» και «γιατί», μετά συνειδητά, με απαντήσεις. Έστω κι αν ο έρωτας έμεινε ανεκπλήρωτος… σαν αυτούς τους αδιέξοδους καλοκαιρινούς που πονάνε. Κι έμειναν να στοιχειώνουν μέσα μου τα θαλασσινά και βουνίσια νερά της, τα πλατάνια της, οι μυστηριώδεις πηγές της, το δέος του «Φεγγαριού» της. Ξέρεις πολλά βουνά βαφτισμένα «φεγγάρι»; Που στις φλέβες τους κυλούν «ρέματα του Φονιά»; Που στη πέτρα φυτρώνει θυμάρι και ρίγανη; Και βουνίσιες λίμνες με καταρράκτες να ανεβαίνουν σκαλωτά στο «φεγγάρι»; Και πέτρα… πολλή πέτρα… άγρια και οικεία μαζί… αρχαία πέτρα να μυρίζει βότανα και «Καβήρεια μυστήρια», εκεί στους αρχαίους ναούς των θεών… Αυτοί οι άτιμοι θεοί! Που διάλεξαν σ’ αυτό τον ευλογημένο ελληνικό τόπο, την αφρόκρεμα της ομορφιάς για να ξαποσταίνουν! «Παλαιόπολη» - Παλιάπολη για τη μάνα μου – με σπουδαία αρχαία μνήμη και μια σπάνια «Νίκη» ξενιτεμένη…   

 «Φύσα αεράκι, φύσα με..»,  μα όταν τα στοιχειά της φύσης αρχίσουν εδώ τους καυγάδες, ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε! Καλύτερα κρύψου σε μια γωνιά, βλέπε την αντάρα κι άκου τους τρελοαέρηδες να κουτρουβαλάν το βουνό, σαν να ζεις το θρίλερ της ζωής σου με ιδανικό σάουντρακ! Μη σου πω θα ακούσεις κάποια στιγμή και τα σπλάχνα του ηφαίστειου… Άλλωστε το μυστήριο, διάχυτο κι απρόβλεπτο, στιγματίζει αιώνες το νησί ερήμην του… Σου λένε οι ειδικοί: «από τα πιο ενεργειακά σημεία του πλανήτη»! Ποια; Η Σαμοθράκη; Κάνε μια βόλτα και θα με θυμηθείς… Τυχαία νομίζεις ότι έχει επιλεγεί σαν ιδανικός τόπος παγκόσμιων συνεδρίων που σχετίζονται με την μεταφυσική, και οτιδήποτε ενεργειακό και εναλλακτικό; 

    Και τώρα που είπα «εναλλακτικό», θυμήθηκα ότι μ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό προβάλλεται ο τουρισμός στη Σαμοθράκη: «εναλλακτικός τουρισμός». Φίλε μου ξέχνα τις γραφικές μοντερνιές και θυμήσου μια σπουδαία έννοια: ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ! Κι αν κάποτε την αναζητήσεις, εδώ θα τη βρεις σίγουρα να σε περιμένει στωικά στους παραδοσιακούς καφενέδες, τις παλιές ταβέρνες, την ανέγγιχτη φύση, την άγρια πέτρα, τη διάφανη θάλασσα. Θα τη δεις να κάθεται σταυροπόδι κάτω από θεόρατα πλατάνια, πάνω σε ψάθα, πίνοντας θεριακλίδικο καφέ κι από δίπλα τα ρέματα να τραγουδούν παρέα με τα τζιτζίκια… Θα τη μυρίσεις στον αέρα, έχει ευωδιά θανατηφόρα από ρίγανη… Θα την απαντήσεις στο βουνό με τις «βάθρες» που κόβουν την ανάσα, στα κατσίκια που βόσκουν λεύτερα ολούθε κατεβαίνοντας στη θάλασσα για νερό… Θα τη γευτείς στους θαλασσινούς μεζέδες, στο ούζο, στο πιο νόστιμο κατσίκι που δοκίμασες ποτέ, στο θεϊκό γλυκό «πραούστι», που μια κουταλιά του πάντα θα συνοδεύει τον καφέ σου. Θα τη δεις να σεργιανά στα γραφικά σοκάκια της πανέμορφης Χώρας και του Προφήτη Ηλία στη κορφή του βουνού, στα αγροτόσπιτα στ’ Αλώνια και τις Μακρυλιές, στο λιμανάκι της Καμαριώτισσας, στα καταπράσινα Λουτρά με τις θερμές πηγές, πολύτιμο ιαματικό δώρο απ’ τη καρδιά του ηφαίστειου.

   Μα πάνω απ’ όλα θα συναντήσεις ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥΣ ανθρώπους! Που τίποτα «παρά φύσιν» δεν μαγάρισε την υπέροχη φιλοσοφία ζωής τους, ποτισμένη από χιούμορ αστείρευτο και καταλυτικό, ικανό να ξορκίσει κάθε αναποδιά, ακόμα και τον χάρο… Μια ολόκληρη παράδοση από «Ζορμπάδες» αληθινούς, αχάλαστους, λεύτερους, με τα όλα τους! Αρκεί μόνο να ακούσεις ιστορίες από παλιούς, στην απολαυστική Σαμοθρακίτικη διάλεκτο (αυτή που «μλάν» οι παλιοί και δεν «νογάν» οι νιοί), για να καταλάβεις πολλά… Ρώτα κι εμένα που είχα το σπάνιο προνόμιο να «μεταφράζω» σε αδαείς φίλους, με τσίπουρα και γέλια ως το πρωί! Ένα αστείο πάντα στο στόμα, ακόμα κι είναι για το χαλασμό.

    Και να που τώρα τους ήρθαν όλα δύσκολα όπως διαβάζω… νιώθουν παραπεταμένοι, αδικημένοι, τους λείπουν βασικά… τα παραπαίδια μιας μητριάς – πατρίδας. Η ανεψιά μου, μόνιμη κάτοικος, όταν το χρονιάρικο παιδί της αρρωσταίνει, παίρνει το καράβι, περνά φουρτούνες και μποφόρια και το πάει σε γιατρό στην Αλεξανδρούπολη. Και δεν είναι η μόνη… αλλά τόσο μόνη! Άνθρωποι ξεχασμένοι στα νησιά, αφημένοι στην τύχη τους, να παλεύουν με το άδικο. Που τα αυτονόητα ενός μέσου πολίτη είναι γι αυτούς, χρόνια τώρα, τα ελάχιστα ζητούμενα:  γιατρός, φάρμακα, δάσκαλος, τεχνίτες, βασικές υποδομές… που η τροφοδοσία τους κρέμεται απ’ τον καιρό, αν η θάλασσα αφήσει το καράβι να δέσει… Ψημένοι στα δύσκολα και τη σκληρή ζωή, αλλά φίλε μου το ΑΔΙΚΟ δεν παλεύεται! ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΤΕ Κ.Κ. ΥΠΟΥΡΓΟΙ; Τουρίστες εσείς, γραφικοί του δεκαήμερου, επισκέπτες προεκλογικοί κι απρόσκλητοι, γραφιάδες βολεμένοι στα εύκολα; Φτάνει η αγωνία τους μέχρι τα πολυτελή γραφεία και τα βουλωμένα αυτιά; Αγγίζει παγωμένες συνειδήσεις; Ωραίο το καλοκαιρινό ψάρεμα με την κυριλέ «παλιοπαρέα» (όνομα και πράμα!) στην Παχιά Άμμο, ωραία τα χταποδάκια κι οι γαρίδες, αλλά το νησί κινδυνεύει και στέλνει SOS. Βογκάει… και έχει και ηφαίστειο… Ακούτε το δίκιο του και μη προκαλείτε την οργή του!

Όσο χιούμορ κι αν διαθέτουν οι ντόπιοι, δεν είναι καθόλου ώρα για αστεία!

Κουράγιο, αγαπημένη Σαμοθράκη της καρδιάς και της νιότης μου...
Πίτσα Στασινοπούλου
http://www.kulturosupa.gr/