Η Ανάσταση του Κυρίου έθεσε τα θεμέλια για τη μετέπειτα κινηματική δράση των Αποστόλων ανά τον τότε γνωστό κόσμο. Στους Δώδεκα προστέθηκαν και νέοι, άλλοτε δύσπιστοι, φοβισμένοι ή μετανοημένοι πολέμιοι, που με ζέση αξίωναν τη συμμετοχή τους στη διάδοση του Λόγου του Κυρίου. Με ποιο κίνητρο; Με εκείνο των ανθρώπων που το "αγαπάτε αλλήλους" και το "αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν" τα είχαν με τόλμη εισφέρει στην καθημερινότητά τους κάνοντάς τη πιο λαμπρή.

Η επαναφορά του Λαζάρου στη ζωή, η αποκατάσταση του τυφλού και του παραπληγικού, η κοινωνική επανένταξη της αλειψάσης Εκείνον πόρνης, η διάσωση της συνεταιριστικής αλιευτικής επιχείρησης του Σίμωνος Πέτρου και των συντρόφων του ήταν μόνο μερικές από τις "μεταρρυθμίσεις" που πρότεινε διά της εφαρμογής της η "ιδεολογία" της φιλαλληλίας, της συγχώρεσης και της αντι-αντεκδίκησης.

Η νέα "ιδεολογία" γκρέμιζε τα είδωλα, αντιμάχετο την ιδεοληπτική εφαρμογή του Μωσαϊκού Νόμου, καθώς επίσης και τη θετική, "τεχνοκρατική", αντίληψη που πρυτάνευε στον ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο πολλές φορές φλερτάροντας με τον μηδενισμό και τον αμοραλισμό. Η νέα "ιδεολογία" απομυθοποιούσε την εξουσία. Τα παλαιά "πολιτικά συστήματα" των Ιουδαίων και των Εθνικών ένιωθαν να απειλούνται από το κίνημα των Αποστόλων.

Τι σήμαιναν άραγε "ο έχων δύο χιτώνες δίνει τον ένα", "αγάπα τον εχθρό σου", "ο αναμάρτητος πρώτος την λίθον βαλέτω", "τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Κυρίου τω Κυρίω"; Οι καθημερινοί συσχετισμοί των ανθρώπων αναμεταξύ τους και με τους θεσμούς διακυβέρνησης δεν θα ήταν πια οι ίδιοι εάν αυτά τα νέα "συνθήματα" έβρισκαν αποδέκτες στην πλειοψηφία των πολιτισμικά συγκροτημένων κοινωνικών βάσεων.

Όπως όμως κάθε ιδεολογία, είχε και αυτή τις "τάσεις" και τα "ρεύματά" της, το εσωτερικό πεδίο διαβούλευσης και ενδοσκόπησης της, τα πεδία διεκδίκησης των αξιών της.
Ο Πέτρος ως πιο παλιός, πιο πονεμένος, είχε τις επιφυλάξεις του για το αν ο Λόγος του Κυρίου έπρεπε να κηρυχθεί εκτός του πολιτισμικού χώρου του Ισραήλ. Είχε την πεποίθηση πως η Διαθήκη του Σωτήρος αποσκοπούσε στον μετασχηματισμό της ιουδαϊκής κοινωνίας και μόνο.

Ο Παύλος, όμως, ως πιο νέος στο "κίνημα", πιο αισιόδοξος και ενθουσιώδης, πίστευε στην οικουμενικοποίηση του Λόγου Του με απαρχή το θετικά διανοούμενο πολιτισμικό πλαίσιο του ρωμαιοκρατούμενου Ελληνισμού. Η εκστρατεία του "διεθνιστή" Παύλου της Ταρσού, του έχοντος ρωμαϊκή υπηκοότητα, ξεκίνησε από τους Φιλίππους της Μακεδονίας για να σμίξει με την αποστολή του Βαρνάβα στην Κύπρο, διά μέσω ανηλεών διωγμών. Όταν ο Παύλος βρέθηκε στην Αθήνα, στο πνευματικό κέντρο της Αυτοκρατορίας, απευθυνόμενος από το βήμα του Αρείου Πάγου στην Εκκλησία του δήμου διατύπωσε το περίφημο: "Εσείς πιστεύετε στους δώδεκα θεούς, εγώ θα σας γνωρίσω τον δέκατο τρίτο". Στη δε Κόρινθο είχε πρωτίστως απευθύνει την περίφημη προς Κορινθίους Επιστολή. Τελικός του προορισμός ήταν η Ρώμη, η έδρα της λατινογενούς "παγκοσμιοποίησης".

Με την ορμητική του νιότη ο Παύλος ενέπνευσε και παρέσυρε ώς τη Ρώμη τον Πέτρο που διά της θυσίας του έγινε ο ίδιος η "πέτρα" που θεμελίωσε την Εκκλησία της Ρώμης. Ένας νέος αγωνιστής, δηλαδή, έδωσε όραμα και νέο ορίζοντα στον παλιό, ταλαιπωρημένο από τους διωγμούς σύντροφό του.

Ο Ιωάννης, που ήταν κοντά Του ώς τη Σταύρωση, συνέχισε τον αγώνα στον ελλαδικό χώρο, στα Δωδεκάνησα έως τα βαθιά του γεράματα, ακούραστος και συνεπής μέχρι το τέλος.
Η Μαρία και η Ιωάννα αφιερώθηκαν στην ευαισθητοποίηση των γυναικών του Ισραήλ για τον Λόγο του Κυρίου που θα τις απελευθέρωνε από την ανδρική εξουσία που μονοσήμαντα επέβαλε ο παλιός Μωσαϊκός Νόμος. Παράλληλα, καταγίνονταν με την περίθαλψη λεπρών και πάσης φύσεως ανιάτων που δεν είχαν οικογένεια ή θαλπωρή.

Ο Θωμάς, ο Ανδρέας, ο Ματθαίος και ο Θαδδαίος διεσπάρησαν σε Αφρική, εγγύς Ανατολή έως και τις Ινδίες, φονεύθηκαν από τις εκεί εξουσίες στην προσπάθειά τους να κινητοποιήσουν τις μάζες προς τον νέο τρόπο ζωής που οι διδαχές του Κυρίου εισηγούνταν. Καμία εξουσία όμως δεν ανεχόταν τον ψυχοσυνειδησιακό επαναπροσανατολισμό του υποκειμένου της, πόσο μάλλον πρωτόγονη στις δομές της εξουσία.

Το "κίνημα" που ενέπνευσε η Ανάσταση μπορεί στη συνέχεια να απόκτησε εκατομμύρια ακολούθους, να ίδρυσε μία νέα θρησκεία, τον Χριστιανισμό, στην οποία ακόμα και η Ρώμη υποκλίθηκε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο διωγμός όμως του Λόγου του Κυρίου συνεχίζεται αμείλικτα στις μέρες μας από τη "θρησκεία" που αέναα αξιώνει ανθρωποθυσίες, την αγορά.
Η πρόσφατη συνεύρεση των προκαθημένων των Εκκλησιών της Ελλάδος, της Ρώμης και της Νέας Ρώμης στη χώρα μας, παραμονές του Πάσχα μάλιστα, για να συμπαρασταθούν στους κατατρεγμένους πρόσφυγες και για να ευαισθητοποιήσουν την παγκόσμια κοινότητα για το προσφυγικό μάς θυμίζει πως ο Χριστιανισμός ξεκίνησε στην Ελλάδα και έφτασε στη Ρώμη ως ένα κίνημα, ενιαίο και αδιαίρετο.

Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, τον κινηματικό, αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα της Εκκλησίας. Η ελεήμων φιλανθρωπία δεν είναι πια αρκετή. Καλή Ανάσταση!

*Ο Δημήτρης Κυριακαράκος είναι δικηγόρος, LLM Διεθνούς και Συγκριτικού Δικαίου Οικονομίας/ Εμπορίου Μητροπολιτικού Πανεπιστημίου Λονδίνου