Η Βαρβαούδα κι τα καμώματα τς
-Βαρβαούδα μάνα μ’ κατήβα αμπ’ ντου γάδαου γιατί αα πέισ’ κ’η καμένους χάθκα απ’ ντου μπαμπά σ’. -Καλά -καλά, αα κατήβου. Η γάδαους όμους δώκει κατά σιακάτ κατ’ απ’ άξι μνια γαδούα κι αρχίνσι ν’ αγκαΐζ κι η Βαρβάούδα τσίρζει κι ξισήκουνι ντου κόσμου. -Βάστα-βάστα απ να’ις του πσιάκουμα… -Πέφτουου, γείπι κι έσκασι καταγή σα καρπούζ’. Γίσουσι κ ικιός ντη σήκουσι,μου ικείν γήνταν χτυπμέν’ κι τσίρζι. -Αχ η καμένους τι έπαθα, δεν έκανι να σι λείπ η καβάλα. -Παππού σώπα, δεν έχου κάντιμπουτα . -Άιντι κάτσι δουνά να μάσου ντου γάδαου γιατί αα φύγ’. Ντ’άλλ ντ’ μία. -Βαρβαούδα μάνα μ’ για του Θιό, μη πας κουντά σ’του κγιάρ γιατί χπα.Σι κουμάτ’. -_Πάγου, πάγου, πάγου. -Εε τ’ουργισμένου, δε σι γείπα να κάιτς σιαδώ;
Του κγιάρ ντη κύλα καταγή όσου να σώσ’ η καμένους. Κίτσσς γιέρμου._Χτύπσις; Δε αα κουντουκάιτς καμνιά βουλά; Πάνι μπε, μέσα να κάνου τσι δλιες ιμ’. Κι του τρίτου. -Βαρβαούδα μάνα μ’, να μη πας σιακεί σ’ντου φάαχτ γιατί γίφια τα βάαδγια. Σι κουμάτ… -Παππούουου, τέεχα μπε, τέεχα μι μπιρμπλακήκαν οι μέλσις. -Ααχ η καμένους τι έπαθα, κείτι έεφτ Βαρβαούδα, δεν έχου σκουπό να πιθάνου.
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου