Με αφορμή "τις μέρες του σιδηροδρόμου" αυτό το δεκαήμερο αλλά και την απόφαση της ΤΡΕΝΟΣΕ να ανακαινίσει τον σιδηροδρομικό σταθμό του Πυθίου, αισθάνθηκα την ανάγκη να σας αφηγηθώ μια προσωπική παιδική μου εμπειρία.
Ο πατέρας μου σιδηροδρομικός και αυτός όπως και οι δυο παππούδες μου και ο
αδελφός μου, αναπλήρωνε την περίοδο εκείνη που θα σας περιγράψω ως «επίκουρος
σταθμάρχης» τον κανονικό σταθμάρχη που ήταν αδειούχος. Η οικογένειά μας έμενε
στους ξενώνες του σιδηροδρομικού... σταθμού που βρίσκονταν ακριβώς πίσω από τον
σταθμό της παραπάνω φωτογραφίας.
Ήμουν τότε 5 χρόνων το καλοκαίρι του 1954
και έκανα ξεχωριστή παρέα και σκανδαλιές με τον γιο ενός κλειδούχου ίδιας
ηλικίας με μένα.
Ο σταθμός του Πυθίου την εποχή εκείνη ήταν ο σημαντικότερος σταθμός μετά τον σταθμό της Θεσσαλονίκης γιατί ήταν «κομβικός» αφού εξασφάλιζε την κίνηση των τρένων της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βουλγαρίας στο Ελληνικό έδαφος.
Η σημαντικότερη τότε ζεύξη της Ευρώπης με την Ασία και πέρα από αυτήν, ήταν σιδηροδρομικώς και ειδικότερα με το επιβατικό κυρίως τρένο το περίφημο ORIANT EXPRESS που ξεκινούσε από το Παρίσι και τερμάτιζε στην Κωνσταντινούπολη – και αντίστροφα.
Ο σταθμός αυτός έγραφε ΠΥΘΙΟΝ σε 5 γλώσσες και είχε συνέχεια μεγάλη κίνηση. Υπήρχε τότε δίπλα στον σταθμό μεγάλο Ελληνικό Τελωνείο και με ισχυρή Αστυνομική και Στρατιωτική δύναμη από μέρος της Ελλάδας. Σε ξεχωριστό κτίριο παραπλεύρως του σταθμού υπήρχε κάτι μεταξύ τελωνείου και προξενείου από πλευράς της Τουρκίας. Ο Τούρκος προϊστάμενος τότε, ήταν κάποιος μεγαλόσωμος καλοκάγαθος κύριος ονομαζόμενος Κατρήμπεης, με μια ξακουστής ομορφιάς (στον κύκλο των σιδηροδρομικών) σύζυγο.
Κάποια μέρα περίπου μεσημέρι, καταφέραμε να ξεφύγουμε από τις μανάδες μας και με τον συνομήλικο φίλο μου σκαρφαλώσαμε στο «φρένο», έναν θάλαμο ελέγχου ενός εμπορικού βαγονιού και παριστάναμε εγώ τον μηχανοδηγό και ο φίλος μου τον θερμαστή.
Δεν δώσαμε καθόλου σημασία όταν ακούσαμε τη σφυρίχτρα του πατέρα μου, ούτε είδαμε το σήμα που έδωσε υψώνοντας τον «σηματοδότη αναχώρησης» για να ξεκινήσει ο εμπορικός συρμός για την Τουρκία.
Με τα πρώτα όμως σφυρίγματα της αμαξοστοιχίας προσέξαμε με περηφάνια τις μητέρες μας να τραβάνε τα μαλλιά τους έντρομες και να ουρλιάζουν κυριολεκτικά αλλόφρονες και σε απόγνωση, όταν βεβαιώθηκαν πλέον ότι όντως επιβαίναμε στον συρμό.
Ο πατέρας του φίλου μου που ήταν κλειδούχος και ήταν ο τελευταίος στα όρια του σταθμού, όταν επιτέλους κατάλαβε και αυτος τι είχε συμβεί, άρχισε με κίνδυνο της ζωής του να τρέχει πίσω από το τρένο. Μετά από λίγο η αμαξοστοιχία έστριψε από την βασική γραμμή αριστερά και μπήκε στη γραμμή που οδηγούσε στην Τουρκία. Δεν έμαθα ποτέ πως μέσα στον γενικότερο πανικό που επικράτησε στον σταθμό του Πυθίου ενημερώθηκε τόσο άμεσα το στρατιωτικό μας φυλάκιο στα σύνορα και πρόλαβε να σταματήσει το τρένο!
Η χαρά όλων ήταν τόσο μεγάλη που "μας πρόλαβαν" πριν περάσουμε στο Τουρκικό έδαφος και που ξέχασαν να μας τιμωρήσουν όπως πολύ συχνά συνέβαινε τότε . . . .
Ο σταθμός του Πυθίου την εποχή εκείνη ήταν ο σημαντικότερος σταθμός μετά τον σταθμό της Θεσσαλονίκης γιατί ήταν «κομβικός» αφού εξασφάλιζε την κίνηση των τρένων της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βουλγαρίας στο Ελληνικό έδαφος.
Η σημαντικότερη τότε ζεύξη της Ευρώπης με την Ασία και πέρα από αυτήν, ήταν σιδηροδρομικώς και ειδικότερα με το επιβατικό κυρίως τρένο το περίφημο ORIANT EXPRESS που ξεκινούσε από το Παρίσι και τερμάτιζε στην Κωνσταντινούπολη – και αντίστροφα.
Ο σταθμός αυτός έγραφε ΠΥΘΙΟΝ σε 5 γλώσσες και είχε συνέχεια μεγάλη κίνηση. Υπήρχε τότε δίπλα στον σταθμό μεγάλο Ελληνικό Τελωνείο και με ισχυρή Αστυνομική και Στρατιωτική δύναμη από μέρος της Ελλάδας. Σε ξεχωριστό κτίριο παραπλεύρως του σταθμού υπήρχε κάτι μεταξύ τελωνείου και προξενείου από πλευράς της Τουρκίας. Ο Τούρκος προϊστάμενος τότε, ήταν κάποιος μεγαλόσωμος καλοκάγαθος κύριος ονομαζόμενος Κατρήμπεης, με μια ξακουστής ομορφιάς (στον κύκλο των σιδηροδρομικών) σύζυγο.
Κάποια μέρα περίπου μεσημέρι, καταφέραμε να ξεφύγουμε από τις μανάδες μας και με τον συνομήλικο φίλο μου σκαρφαλώσαμε στο «φρένο», έναν θάλαμο ελέγχου ενός εμπορικού βαγονιού και παριστάναμε εγώ τον μηχανοδηγό και ο φίλος μου τον θερμαστή.
Δεν δώσαμε καθόλου σημασία όταν ακούσαμε τη σφυρίχτρα του πατέρα μου, ούτε είδαμε το σήμα που έδωσε υψώνοντας τον «σηματοδότη αναχώρησης» για να ξεκινήσει ο εμπορικός συρμός για την Τουρκία.
Με τα πρώτα όμως σφυρίγματα της αμαξοστοιχίας προσέξαμε με περηφάνια τις μητέρες μας να τραβάνε τα μαλλιά τους έντρομες και να ουρλιάζουν κυριολεκτικά αλλόφρονες και σε απόγνωση, όταν βεβαιώθηκαν πλέον ότι όντως επιβαίναμε στον συρμό.
Ο πατέρας του φίλου μου που ήταν κλειδούχος και ήταν ο τελευταίος στα όρια του σταθμού, όταν επιτέλους κατάλαβε και αυτος τι είχε συμβεί, άρχισε με κίνδυνο της ζωής του να τρέχει πίσω από το τρένο. Μετά από λίγο η αμαξοστοιχία έστριψε από την βασική γραμμή αριστερά και μπήκε στη γραμμή που οδηγούσε στην Τουρκία. Δεν έμαθα ποτέ πως μέσα στον γενικότερο πανικό που επικράτησε στον σταθμό του Πυθίου ενημερώθηκε τόσο άμεσα το στρατιωτικό μας φυλάκιο στα σύνορα και πρόλαβε να σταματήσει το τρένο!
Η χαρά όλων ήταν τόσο μεγάλη που "μας πρόλαβαν" πριν περάσουμε στο Τουρκικό έδαφος και που ξέχασαν να μας τιμωρήσουν όπως πολύ συχνά συνέβαινε τότε . . . .
Αλεξανδρούπολη 9-6-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου