Σαμοθράκη, στο νησί των Μεγάλων Θεών






 Αυτό το Πάσχα μας τράβηξε σαν μαγνήτης η Σαμοθράκη, μας κάλεσε η παλιά Μεγάλη Θεά της.
Οι Μούσες οι Νεράιδες, αυτή η αρχαία Ελλάδα που δεν πεθαίνει ποτέ όσα κι αν χρωστά η σύγχρονη στις αυτοκρατορίες των τραπεζών του τώρα.
Αυτή η αρχαία μεγάλη Ιερή Ελλάδα των μυστηρίων πέρα απο τις εθνικιστικές φανφάρες και υστερίες των καιρών μας, η αγάπη της μητέρας φύσης, οι Κάβειροι και οι μυστικές τελετές της γέννησης αναγέννησης και εξάγνισης του ανθρώπινου πνεύματος.

Σχεδόν δυό γκαζιές μέχρι Αλεξανδρούπολη για το καραβάκι με ένα μικρό πέρασμα απο τον παλιό δρόμο δίπλα απο το  Πόρτο Λάγος.

Πρώτη βραδιά μας αγκάλιασε και μας φιλοξένισε  ο μικρός κόλπος 
της παχιά άμμου.

Κατασκηνώσαμε κάτω απο τον έναστρο ουρανό και αφεθήκαμε στην μαγεία

απο το νανουριστικό ήχο των κυμάτων της θάλασσας δίπλα μας,

την θερμότητα της φωτιάς που ανάψαμε στο κέντρο του μικρού καταυλισμού μας

όπου στο τέλος σβύσανε όλα πέρνοντας ένα γλυκό ύπνο -παρόλο τον ξερόβηχα 

που με τυραννάει εδώ και καιρό - υπο τον ήχο του ανέμου με μερικά περίεργα

ηλεκτρονικά σόλα απο τα νυχτοπούλια του νησιού.
 

 

Πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις και να δείς στο νησί.

Απο το να μουλιάσεις και μην το κουνήσεις καθόλου απο τα Θέρμα, η να κολλήσεις σε καμιά βάθρα του Φονιά μέχρι να μην σταματάς να βλέπεις ιστορία απο τον 7ο αιώνα π.Χ κάστρα, πύργους και οικοδομήματα του μεσαίωνα εως τα σοκάκια απο τα σημερινά πανέμορφα χωριουδάκια και τα ατέλειωτα μονοπάτια στο όρος Σάος.

Τι να προλάβεις όμως να δεις, να γευτείς και να ακούσεις μέσα σε έξι μόνο μέρες σε ένα νησί που δίνει εδώ και αιώνες πολιτισμό.

Παρόλα αυτά ρουφήξαμε κάθε δευτερόλεπτο και πλησιάσαμε όσες ποιο πολλές γωνιές του μπορέσαμε.

 



Φεύγοντας απο την Καμαριώτισσα για τα Θέρμα στα αριστερά συναντάς το Ιερό των Μέγαλων Θεών οι κατασκευές εδώ χρονολογούνται απο το πρώτο μισο του 4ου αιώνα π.Χ εως τον 3ο αιώνα.

Οι θεοί που λατρευόταν λεγόταν Κάβειροι παραμένοντας ακόμη και σήμερα πολύ αινιγματικοί.

Εδώ γνωρίστηκαν οι γονείς του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κατέφυγε να σωθεί ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας κυνηγημένος απο τους Ρωμαίους.

Περπατώντας ανάμεσα στα αρχαία Ιερά ερήπεια των Μεγάλων Θεών ένιωσα για ακόμη μια φορά πόσο μπροστά ήταν αυτοί που ήταν πίσω μας.

Είχαν μια μανία με την τελειότητα οι αρχαίοι και μια μυστηριακή ένωση και επαφή με το άυλο τόσο ζωώδες και συνάμα ευγενής ήταν τόσο ανθρώπινοι και συνάμα τόσο θεικοί.

Ο καθένας λένε μπορούσε να συμμετάσχει στα Καβείρια μυστήρια ήταν ελεύθερη για όλους η γνώση.

Βέβαια είχαν διάφορα στάδια και φαντάζομαι θα σε έκοβε εκεί ο μάστερ την φάση σου και σε μεταχειριζόταν κατάλληλα.

Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να δω μπροστά μου, έστω και κλεφτά λίγο απο το χρώμα εκείνης της εποχής, να ακούσω τις ψαλμοδίες του τότε να βιώσω τον χορό της μυστηριακής τελετής.

Ανατρύχιασε το ντιενέι μου σκεπτόμενος όλα αυτά ακουμπόντας με την παλάμη μου το αρχαίο μάρμαρο σε μιά απο τις  εναπομείναντες κολόνες του ιερού.

Η φωνή του Νίκου δίπλα με επανέφερε - Σε ποιο σημείο να ήταν το άγαλμα της Νίκης, με είπε.

Όπου και να ήταν σκέφτηκα, τώρα είναι πρόσφηγγας κι αυτό χωρίς την θέληση του. Δεν ξέρω που ήταν αλλα την τελευταία φορά το είδα στο Παρίσι.
 

Μια όλοκληρη μέρα οι δυό απο την παρέα μας την αφιερώσαμε στην ανάβαση προς την κορφή στο Φεγγάρι όπως το λεν οι ντόποιοι η Σάος, που αγγίζει τα 1611 μέτρα μετα τον Ψηλορείτη της Κρήτης είναι η δεύτρη ψηλότερη κορφή του Αιγαίου.

Απο δω πάνω παρακολουσούσε τον Τρωικό πόλεμο ο Ποσειδώνας έγραψε ο γέροΌμηρος.

Περίπου 10 ώρες κάναμε απο τα Θέρμα προς τις σεληνιακές κορφές και πίσω.

Ακολουθήσαμε το μονοπάτι Ε6 που στο τέλος καταλύγει απλά σε κόκκινα σημάδια πάνω σε πέτρες και βράχια... κι ο Θεός βοηθός.

Μετά τις χειμερινές βροχές τέτοια εποχή η διαδρομή κόβετε σε πολλά σημεία

και είναι πολύ εύκολο να χαθείς.

Σχεδόν δυο φορές βγήκαμε έξω απο την πορεία μας.

Θέλει πολύ προσοχή αν δεν έχεις κάποιον ντόπιο που να ξέρει η κάποιον οδηγό που να γνωρίζει το βουνό.

Κάποιοι μας είπαν ότι γυρνούσαν χαμένοι τρείς μέρες εκει πάνω.

Το μονοπάτι ξεκινά με ατελειώτες  εκτάσεις απο φτέρες μπαίνει μέσα σε μαγεμένα δάση απο βελανιδιές, με τα αιώνια κουφάρια τους να χαρίζουν στον περιπατητή ανεπανάληπτα ξύλινα γλυπτά πελεκιμένα απο τον χρόνο και το ανελέητο μαστίγωμα των ανέμων.

Ήπιαμε νερο και είδαμε της πηγές που ξεκινά το νερό για την γριά βάθρα.

Κοιτούσαμε στο ορίζοντα σαν να είμασταν σε αεροπλάνο 

με τα σύννεφα απο κάτω μας και τα κεραμίδια απο τα σπιτάκια απο τα Θέρμα μικρές κόκκινες κουκκίδες.

Στο τέλος της διαδρομής μόνο μερικοί θάμνοι παραμένουν γαντζωμένοι στους βράχους  στο διαστημικό τοπίο που φανερώνετε μετά απο ένα παράδεισο σαυρών, αγριολούλουδων με ποτάμια απο βράχια, κροκάλα και πέτρα.

Το νησί έχει πολύ καθαρτικό, εξαγνηστικό και θεραπευτικό χαρακτήρα, με τα νερά που το περιτριγυρίζουν και βγαίνουν απο τα σπλάχνα του.

Επιλογές πολλές απο το αλμυρό νερό της βαθείας θάλασσας μπορείς να κολυμπύσεις στα κρύα και δροσερά νερά στα ποτάμια και στις βάθρες που σχηματίζονται σαν μικρές πισινούλες μέσα στα λαγκάδια που κάνουν το δέρμα βελούδο και στο τέλος να σβὐσεις χαλαρώνοντας το νευρικό σύστημα, το μυικό και γενικά να λαδώσεις όποιες αρθρώσεις τρίζουν η έχουν ᾽᾽πάρει᾽᾽ λίγο 

στα θειούχα ιαματικά λουτρά.

 Φεύγοντας βλέπαμε απο το καράβι μια καταιγίδα να σαρώνει την βορειοανατολική πλευρά του νησιού.... αστραπές να φλασάρουν μέσα απο τα μαύρα σύννεφα..

Ήταν η τρίτη φορά που πατούσα το πόδι μου Σαμοθράκη και πάλι ήθελα κι άλλες μέρες να εξερευνήσω τις κορφές και τα λαγκάδια του, που συνάμα πάντα έχω την αίσθηση ότι εξερευνώ και τακτοποιώ ταυτόχρονα τις απόμακρες γωνιές του μυαλού μου που δεν θέλω να δω.

Πράγματι χάσαμε τον χρόνο αυτές τις έξι μέρες ούτε που καταλάβαμε πως πέρασαν και αυτό είναι βάλσαμο ψυχής και το αντίδοτο για τις ξερακιανές πρόστυχες μέρες της αόρατης παγκόσμιας δικτατορίας που ζούμε...

 
Φτιάξαμε ένα βιντεάκι απο τα ποιο αξιόλογα μέρη που είδαμε αν και αφήσαμε 

πολλά ακόμη ..για την επόμενη...καλό δρόμο σε όλους..και η Σαμοθράκη είναι ένας απο αυτούς που αξίζει να πάρεις.....