Αυτά σκεπτόταν το μουτσάκι, αλλά το μπουρίνι είχε έρθει. Ξαφνικά μια άπνοια, μια μπουνάτσα, μια θάλασσα να γράψεις. Φάνηκε ότι κάτι θα συμβεί.. Πρώτα φύσηξε μια σπηλιάδα*(ριπή αέρα). Μετά ρίγησε όλη η θάλασσα κι άλλαξε χρώμα, έγινε μαύρη. Ύστερα έκανε μια βροντή, και άστραψε όλο το πέλαγος. Μύρισε κάπνα το σύννεφο. Δυο δελφίνια που παίζαν πίσω στα νερά της προπέλας, χάθηκαν, βούτηξαν στον πάτο. Ήρθε αέρας…αέρας θυμωμένος, καυτός απ' την έρημο που είχε την μυρουδιά της άμμου.... Πέρασε σφυρίζοντας μέσα απ' τα άλμπουρα και τα στράλια. Το πλήρωμα αμπαρώθηκε στο κομοδέσιο κι από το γυαλί κοιτάγανε το κακό που ερχόταν. Ο Μηνάς έκανε τον σταυρό του και μουρμούρισε ……<<Θεέ μου, έξω από αβαρία>>.
Το μουτσάκι πάνω στη γέφυρα έφαγε στη μάσκα την πρώτη θάλασσα. Έξη μέτρα σουέλ, αέρας “δέκα” δύναμη, και βροχή. Αλλά τα είχε καταφέρει, το βαπόρι το είχε πια “Τραβέρσο”, (πάνω στον καιρό). Μια άγρια τροπική καταιγίδα ήταν κι αυτή....αλλά αυτή είχε θυμό.....
Τάκης Σιμσιρίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου