Πάρτε για παράδειγμα τον αρθρογράφο των ΝΕΩΝ και πρώην εκπομπάρχη, σχολιαστή, αναλυτή κλπ. του MEGAλου καναλιού, Γιάννη Πρετεντέρη, μια -επιτρέψτε μου - αρχετυπική φιγούρα συστημικής δημοσιογραφίας και εκλογίκευσης- εκλαΐκευσης των εκάστοτε επιλογών διαφόρων κυβερνήσεων.
Σαράντα χρόνια δικομματισμού, πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής και πολιτικής παρακμής θεωρούνται περίπου παρωνυχίδα στην πρόσφατη ιστορία της χώρας και τα αποτελέσματα της καταστροφής αποδίδονται σε μια κυβέρνηση που μετρά δύο χρόνια στην εξουσία. Χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ τις πολιτικές επιλογές, τα λάθη, τις ελλείψεις και τις ψευδαισθήσεις της σημερινής κυβέρνησης εντός και εκτός συνόρων, δεν μπορεί παρά η στάση αυτή να μου θυμίσει τη φράση του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου για εκείνους που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Για την ακρίβεια, κοπάδια ολόκληρα από «καμήλους».
Ο κ. Πρετεντέρης, προσπαθώντας να εξωραΐσει τη δύναμη και την επιρροή που τόσα χρόνια είχαν τα συστημικά ΜΜΕ (με το αζημίωτο), καταφεύγει στη λεγόμενη «φιλελέ» ορολογία, μιλώντας για «παλιές ασυναρτησίες της Αριστεράς περί ιδεολογικών μηχανισμών ελέγχου». Κάποιοι άλλοι που συμμερίζονται τις απόψεις του μιλούν για «παλαβή Αριστερά» και διάφορα άλλα ψυχολογικού τύπου, τα οποία επιδιώκουν μια υπόρρητη ιατρικοποίηση της πολιτικής και άρα της εξουδετέρωσης της άλλης πλευράς, η οποία, σύμφωνα με αυτή τη λογική, είναι ανερμάτιστη επειδή είναι τρελή. Και φυσικά, ως εκ τούτου, είναι και επικίνδυνη σύμφωνα με τα πιο παραδοσιακά στερεότυπα της κοινωνικής επιστήμης.
Ο αρθρογράφος-πρώην εκπομπάρχης-σχολιαστής-αναλυτής στο σημερινό του άρθρο με τίτλο «Άλωση», ανακαλύπτει σχέδιο άλωσης του Τύπου από την κυβέρνηση, «με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία το τοποθετούν εξ ορισμού εκτός δημοκρατικού πλαισίου και του πολιτικού πολιτισμού μας». Αυτό το «εξ ορισμού» κάνει τη διαφορά, αφού αποκαλύπτει την αίσθηση αυθεντίας του ίδιου, υιοθετώντας την αρχή «αρκεί να ονομάσουμε κάτι για να είναι τέτοιο». Όμως ο κ. Πρετεντέρης ξεχνά ότι έχουν μεσολαβήσει κάποια χρόνια από τότε που η δημοσιογραφική αυθεντία είχε «γκελ» στο πόπολο που σαν χάνος κοίταζε τα προπαγανδιστικά δελτία ειδήσεων που του έλεγαν «τι φταίμε εμείς αν όλες οι κοινωνικές ομάδες ψηφίζουν ναι;».
Λέει και άλλα πολλά ο συνάδελφος περί πολιτικού και δημοσιογραφικού υποκόσμου, μόνο που τον ανακαλύπτει και αυτόν με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση. Δυστυχώς, η απόσταση από το mainstream και το political correct στην αντιστασιακή και εξεγερμένη δημοσιογραφία είναι μεγάλη και όσο και εάν προσπαθεί ο κ. Πρετεντέρης, μάλλον δεν πείθει για τις προθέσεις του.
left.gr
Σαράντα χρόνια δικομματισμού, πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής και πολιτικής παρακμής θεωρούνται περίπου παρωνυχίδα στην πρόσφατη ιστορία της χώρας και τα αποτελέσματα της καταστροφής αποδίδονται σε μια κυβέρνηση που μετρά δύο χρόνια στην εξουσία. Χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ τις πολιτικές επιλογές, τα λάθη, τις ελλείψεις και τις ψευδαισθήσεις της σημερινής κυβέρνησης εντός και εκτός συνόρων, δεν μπορεί παρά η στάση αυτή να μου θυμίσει τη φράση του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου για εκείνους που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο. Για την ακρίβεια, κοπάδια ολόκληρα από «καμήλους».
Ο κ. Πρετεντέρης, προσπαθώντας να εξωραΐσει τη δύναμη και την επιρροή που τόσα χρόνια είχαν τα συστημικά ΜΜΕ (με το αζημίωτο), καταφεύγει στη λεγόμενη «φιλελέ» ορολογία, μιλώντας για «παλιές ασυναρτησίες της Αριστεράς περί ιδεολογικών μηχανισμών ελέγχου». Κάποιοι άλλοι που συμμερίζονται τις απόψεις του μιλούν για «παλαβή Αριστερά» και διάφορα άλλα ψυχολογικού τύπου, τα οποία επιδιώκουν μια υπόρρητη ιατρικοποίηση της πολιτικής και άρα της εξουδετέρωσης της άλλης πλευράς, η οποία, σύμφωνα με αυτή τη λογική, είναι ανερμάτιστη επειδή είναι τρελή. Και φυσικά, ως εκ τούτου, είναι και επικίνδυνη σύμφωνα με τα πιο παραδοσιακά στερεότυπα της κοινωνικής επιστήμης.
Ο αρθρογράφος-πρώην εκπομπάρχης-σχολιαστής-αναλυτής στο σημερινό του άρθρο με τίτλο «Άλωση», ανακαλύπτει σχέδιο άλωσης του Τύπου από την κυβέρνηση, «με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία το τοποθετούν εξ ορισμού εκτός δημοκρατικού πλαισίου και του πολιτικού πολιτισμού μας». Αυτό το «εξ ορισμού» κάνει τη διαφορά, αφού αποκαλύπτει την αίσθηση αυθεντίας του ίδιου, υιοθετώντας την αρχή «αρκεί να ονομάσουμε κάτι για να είναι τέτοιο». Όμως ο κ. Πρετεντέρης ξεχνά ότι έχουν μεσολαβήσει κάποια χρόνια από τότε που η δημοσιογραφική αυθεντία είχε «γκελ» στο πόπολο που σαν χάνος κοίταζε τα προπαγανδιστικά δελτία ειδήσεων που του έλεγαν «τι φταίμε εμείς αν όλες οι κοινωνικές ομάδες ψηφίζουν ναι;».
Λέει και άλλα πολλά ο συνάδελφος περί πολιτικού και δημοσιογραφικού υποκόσμου, μόνο που τον ανακαλύπτει και αυτόν με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση. Δυστυχώς, η απόσταση από το mainstream και το political correct στην αντιστασιακή και εξεγερμένη δημοσιογραφία είναι μεγάλη και όσο και εάν προσπαθεί ο κ. Πρετεντέρης, μάλλον δεν πείθει για τις προθέσεις του.
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου