Το σύνδρομο Τσίπρα

Του Θανάση Καρτερού

Δεν πρόκειται για αποκάλυψη, αλλά έχει καταντήσει τόσο συνηθισμένο, ώστε ίσως να μην του δίνουμε τόση σημασία: Στο κέντρο της πολιτικής -και όχι μόνο- αντιπαράθεσης στην Ελλάδα ένα πρόσωπο έχει περισσότερο από τον καθένα την τιμητική του. Ο Τσίπρας. Αυτός βάλλεται από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Από τους ακροδεξιούς, τους κεντροδεξιούς, τους σκέτους δεξιούς, τους κεντροαριστερούς, τους σκέτους κεντρώους. (Οι πολύ αριστεροί παραλείπονται σκοπίμως). Και όταν λέμε βάλλεται, λίγα λέμε. Κανονική επιχείρηση κατεδάφισής του εξελίσσεται εδώ και καιρό από όλο τον καλό κόσμο -κόμματα, ΜΜΕ, βαρόνους, χαλκείς, πελταστές και οπλίτες. Ψεύτης, αναξιόπιστος, επιπόλαιος, επικίνδυνος. Λεξικό γράφεις με όσα του σέρνουν.

Το γιατί δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση ή σοφία. Έχει τη λογική του το σύνδρομο Τσίπρα, που ενδημεί στην αντιπολιτευτική πανίδα. Το φθαρμένο πολιτικό σύστημα, οι καλομαθημένοι της διαπλοκής, οι επαγγελματίες της διαφθοράς, οι πάσης φύσεως φίλοι του λαού είναι φυσικό να βλέπουν στον ξαφνικά μεγαλωμένο και κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα έναν σοβαρό κίνδυνο. Μια απειλή. Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα. Άρα είναι φυσικό οι μόνιμοι οικοδεσπότες και τα οικόσιτα μιας εξουσίας παχύσαρκης να θέλουν να κλείσει η οδυνηρή παρένθεση. Και μόνο τη μανία του Ψυχάρη και των συν αυτώ να δεις, θα καταλάβεις τα κίνητρα της ζοφερής προσπάθειας. Να τον τελειώσουμε πριν μας τελειώσει. Υπέρ βωμών και δανείων.

Υπάρχει όμως και ο ρόλος της προσωπικότητας σ' αυτή την ιστορία -με μικρό γιώτα. Κάποιο στοιχείο προσωπικό, ας πούμε. Ψυχολογικό. Κυριάκος, Φώφη, Σταύρος, Λεβέντης. Ας αφήσουμε τα ταξικά συμφέροντα, τα ιδεολογικά κολλήματα, τις copy paste στρατηγικές, τις επικοινωνιακές φούσκες. Αυτά υπάρχουν και κανείς δεν μπορεί να τα παραβλέψει. Προσέξτε όμως: Βλέπετε στον κατάλογο αυτών των σκληρών κατηγόρων του Τσίπρα κάποιον -ή κάποια- με ηγετικό εκτόπισμα; Διακρίνετε ανάμεσά τους τον εκλεκτό -ή την εκλεκτή- που μπορεί να συγκεντρώσει μια κρίσιμη μάζα λαϊκής -και κομματικής- εμπιστοσύνης; Ξεχωρίζετε κάποιο προφίλ με αυτό το κάτι τις που είχαν ο Καραμανλής ο πρώτος, ο Ανδρέας, ή ακόμα κι ο Καραμανλής ο δεύτερος ή ο Σημίτης;

Η αγωνιώδης προσπάθεια να φανούν ηγέτες δεν έχει αμελητέα επίδραση στη στάση των... τεσσάρων. Η σύγκριση σπρώχνει στη σύγκρουση. Κινεί διχαστικές τακτικές και υποκινεί εμπρηστικές κορώνες. Κεφαλή εν όψει, πυρ ομαδόν που έλεγε ο Ηλιού. Πιστεύουν ότι, αν τσαλακώσουν τον Τσίπρα, θα επιβεβαιώσουν την ηγετική τους μεγαλοπρέπεια. Αν τον κοντύνουν, θα φανούν πιο ψηλοί. Αν τον λερώσουν, θα φανούν πιο καθαροί. Μην παραβλέπετε συνεπώς όχι μόνο τον ρόλο της (έλλειψης) προσωπικότητας, αλλά και τον ρόλο του κόμπλεξ στην Ιστορία...

avgi.gr